Unit 21THE SHIPWRECKfrom Kidnapped

Unit 21
THE SHIPWRECK
from Kidnapped by R. L. Stevenson
David Bal four, a sixteen-year-old boy, is on board a brig bound for America. The brig meets with a violent storm off the coast of Scotland. During the shipwreck that follows David is cast overboard. He cannot swim and is being carried along by the waves and choked until, fortunately, he manages to get hold of a floating board. After a desperate struggle he is flung upon the shore.
He spends the first night walking to and fro upon the beach for fear he might be frozen. At dawn he finds to his horror that he has been cast on a rocky island, cut off from the mainland by a strait. All his attempts to get across the strait end in failure. Completely exhausted, David gives himself up for lost.
In all the books I have read of people cast away on a desert island, they had either their pockets full of tools or a chest of things would be thrown upon the beach as if on purpose. My case was very different. What with the cold and hunger, I felt more miserable than words can tell. I stood shivering in the rain, wet and bare foot, and wondered what to do till it occurred to me that shellfish, of which there were plenty on the island, might be good to eat. I ate them cold and raw; and they seemed to me delicious. They must have poisoned me, for I had no sooner eaten my first meal, than felt miserably sick and lay for a long time no better than dead.
In fact as long as I was on the island I never could distinguish what particular shellfish it was that hurt me: sometimes the shellfish restored my strength, and sometimes I felt sick for hours.
The second day I explored the entire island and chose a place on a hillside to be my home. I had a good reason for my choice: from there I could distinguish the top of a great ancient church and the roofs of houses on the mainland. Morning and evening I saw smoke go up. I used to watch this smoke when I was wet and cold and lonely. It kept hope alive and saved me from the sense of horror I had when I was alone with the dead rocks and the rain, and the sea.
It seemed impossible that I should die on the shores of my own country and within view of men's houses.
But the second day passed; and though I kept a look out for boats or men, no help came. It had been raining for more than twenty-four hours. My clothes were beginning to rot; my throat was so sore that I could hardly swallow; the very sight of shellfish sickened me. I f elt completely exhausted.
It did not clear until the afternoon of the third day; this was the day of incidents. As soon as the sun came up, I lay down on the top of the rock to dry myself. My mood changed, I was hopeful and searched the sea with a fresh interest. All of a sudden a boat with a pair of fishers came flying round the corner of the isle. I shouted out and ran along the shore from rock to rock.
There was no doubt they had observed me, for they cried out something and laughed. But the boat never turned aside and flew on. It was unbelievable that they should have seen me and left me to die! I could not believe in such wickedness! Even after they were out of reach of my voice, I still cried and waved to them; I thought my heart would burst. But all was in vain. If a wish could kill men, those fishers would have died.
On the fourth day of this horrible life of mine I observed a boat heading for my island. Unable to hold myself back, with my heart beating wildly and my legs shaking under me, I ran to the seaside. It was the same boat with the same men as yesterday. But now there was a third man with them. As soon as they were within hearing, they let down their sail and lay quiet. They drew no nearer and, what increased my fear, the new man roared with laughter as he looked at me. Then he addressed me, speaking fast and waving his hand towards the mainland. Was he suggesting that I should try and make my way across the strait? I picked out the word "tide." I had a flash of hope! "Do you mean when the tide is out..." I cried and could not finish.
"Yes, yes," said he. "Tide."
At that I set off running as I had never run in my life. Before long I came out on the shore of the strait; and sure enough, it had become a little stream of water, through which I dashed, splashing, not above my knees, and landed with a shout on the mainland.
A sea-bred boy would not have stayed a day on the isle which is only a tidal islet, and can be entered and left twice in every twenty-four hours.
Even I, if I had sat down to think, might have guessed the secret. But for the fishers, I might have left my bones there.
I have seen wicked men and fools; and I believe they both get paid in the end; but the fools first.

Результаты (казахский) 1:

Unit 21
Shipwreck
RL Стивенсон ұрлап бастап
Дэвид көретін төрт, Он алты жастағы ұл, бортында Америкаға Уағдаласушы Brig болып табылады. Brig Шотландия жағалауынан дауылдан кездесті. Дэвид бортына қуылды мынадай кеме апатынан барысында. Ол жүзе алмайды және толқындар арқылы бойымен асырылады және дейін тұншықтырып, Бақытымызға орай, ол құбылмалы басқарма ұстап алуға басқарады жатыр. Партия күреске кейін ол жағаға бойынша тастап отыр.
Ол қатып мүмкін қорқыныш үшін және жаасу жағажай бойынша жаяу алғашқы түн өткізеді. Таң ата ол бұғазы материгінің кесіп, жартасты аралында құйылған болатын, оның қасіретін табады. Сәтсіз бұғазы соңына арқылы алуға өзінің барлық әрекеттері. Толығымен таусылып, Дэвид жоғалған үшін жанын қиды береді.
Мен Елсіз аралда белінен адамдардың оқып барлық кітаптар, олар құралдарының толық өз қалтасына немесе болған немесе заттарды кеуде мақсатында секілді жағажай бойынша тасталмақ еді. Менің іс өте әр түрлі болды. Қандай суық және аштық бар, мен сөздер айта аламын артық жазатайым сезіндім. Мен жаңбыр, ылғалды және жалаң жаяу жылы дрожа тұрды, және ол маған бұл моллюскаларын болған дейін істеу керек?, Көп аралында болған, оның жеуге жақсы болуы мүмкін. Мен оларға суық және шикізат жеп; және олар маған дәмді болып көрінді. Мен ешқандай ерте менің алғашқы тағам жеген Олар сәтсіздікке ауру сезіндім және өлі емес қарағанда жақсы, ұзақ уақыт бойы жатып қарағанда, мені уланып болуы тиіс.
Шын мәнінде сондай-ақ ұзақ Мен аралында болды ретінде менің ойымша, бұл болды, атап айтқанда, қандай моллюскаларды ажырата алмады ешқашан бұл мені ренжіткен: кейде моллюскаларды менің күш қалпына келтірілді, және кейде сағат ауру сезіндім.
екінші күні мен бүкіл аралды барланған және менің үй болуға бейім арналған орын таңдады. Менің таңдау үшін жақсы негіз болды: сол жерден Мен үлкен ежелгі шіркеу мен материгі бойынша үйлердің шатырларын жоғарғы ажырата алмады. Таңертең және кешке, мен түтін өрлеп барып көрдім. Мен ылғалды және суық және жалғыз болған кезде мен осы түтін көруге пайдаланылады. Ол тірі үміт сақталады және Мен өлі жыныстардың және жаңбыр оңаша жасымда болды қасіретін, мағынасында, және теңіз мені аман алып қалды.
Мен өз елімде жағасында өліп тиіс еместей көрінген еді және еркектер үйлердің көрініс ішінде .
Бірақ екінші күні өтті; Мен қайықтар немесе ерлер үшін қарап шығу сақталады, бірақ мен, ешқандай көмек келді. Астам жиырма төрт сағат жаңбыр болды. Менің киім шірік бастап берілді; менің жұлдыру Мен әрең жұтып алатындай ауыр болды; су жануарларының өте көріністердің мені науқастық. Мен F ELT толық таусылып.
Ол үшінші күні түстен кейін дейін анық емес жасады; Осы оқиғалардың күн болды. Бойда күн келді, мен өзімді кептіру үшін жартастың үстіне солғұрлым. Менің көңіл-күй Мен үмітті болды және жаңа піскен қызығушылықпен теңізді іздеген, өзгерді. Балықшылардың жұп кенеттен қайыққа Барлық аралы бұрышында дөңгелек ұшатын келді. Мен айқайлап және жартастан рок жағалауда жүгірді.
Олар мені байқалады болғандығында сөз жоқ болды, олар бір нәрсе қатты дауыстап және күлді үшін. Бірақ қайық тайып және ұшып ешқашан. Ол олар мені көрген тиіс екенін керемет болды және өледі мені қалдырды! Мен мұндай зұлымдыққа сене алмадым! Олар менің дауысыма қолы жетпейтін болды Тіпті кейін, мен әлі күнге дейін жылап және оларға махала; Менің жүрегі жарылып еді деп ойладым. Бірақ барлық бекер болды. Тілек адамдарды өлтіруді мүмкін болса, сол балықшылар. Қайтыс болған еді
Мен қайық менің аралында позициясы байқалады шахтаның осы жан түршігерлік өмір төртінші күні. Өзімді ұстай алмай, менің жүрек замирает және менің аяқтарым менімен жанындағы сілкуге, Мен теңізге жүгірді. Ол кеше бірдей ерлермен бірдей қайық болды. Бірақ қазір олармен үшінші адам да болды. Бойда олар есту аясында болды, өйткені олар парус түсірді және тыныш жатып. Олар ол маған қарап-ақ жаңа ер күлкі взревел, менің қорқыныш өсті қандай, ешқандай жақындады және. Содан кейін ол тез сөйлеп, материгі қарай қолын махал, мені сөз сөйледі. Ол маған көріңіз және бұғазы арқылы жолымды жасауға тиіс екенін ұсына ма? Мен сөз таңдадық «судың». Мен үміт жарқ болды! «Судың тыс кезде білдіре ме ...» Мен жылап аяқтау мүмкін емес.
«Иә, иә», деді ол. «Tide».
Бұл ретте Мен өмірімде іске ешқашан ретінде іске аттанды. Алдында ұзақ Мен бұғазы жағасында шықты; және жеткілікті көз, ол емес, менің тізе жоғарыда Мен штрих ол арқылы су аз ағыны, етпеңіз айналды, және материгі бойынша әндетіп қонды еді.
теңіз өсірілетін бала болып табылатын аралында күні қалды емес еді тек тыныс алу аралы, ал әрбір жиырма төрт сағат ішінде екі рет енгізу және қалдыруға болады.
Менің ойымша сел еді, егер Тіпті мен, құпияны сұраса болуы мүмкін. Бірақ балықшылар үшін, Мен сонда менің сүйегін қалдырды болуы мүмкін.
Мен зұлым ЖӘНЕ ДУРАКИ көрген; және мен олар екеуі соңында төленген алу есептейміз; бірақ дураки бірінші.