For six hours we shot through the b

For six hours we shot through the barren landscape of the Karoo desert in South Africa. Just rocks and sand and baking sun. Knowing our journey was ending, Daniel and I just wanted to remember all we had seen and done. He used a camera. I used words. I had already finished three notebooks and was into the fourth, a beautiful leather notebook I'd bought in a market in Mozambique.
Southern Africa was full of stories. And visions. We were almost drunk on sensations. The roaring of the water at Victoria Falls, the impossible silence of the Okavango Delta in Botswana. And then the other things: dogs in the streets, whole families in Soweto living in one room, a kilometre from clean water.
As we drove towards the setting sun, a quietness fell over us. The road was empty - we hadn't seen another car for hours. And as I drove, something caught my eye, something moving next to me. I glanced in the mirror of the ar; I glanced sideways to the right, and that was when I saw them. Next to us, by the side of the road, thirty, forty wild horses were racing the car, a cloud of dust rising behind them - brown, muscular horses almost close enough to touch them, to smell their hot breath. I didn't know how long they had been there next to us.
I shouted to Dan :"Look!" but he was in a deep sleep, his camera lying useless by his feet. They raced the car for a few seconds, then disapperaed far behind us, a memory of heroic forms in the red landscape.
When Daniel woke up an hour later I told him what had happened.
"Wild horses?" he said. "Why didn't you wake me up?"
"I tried but they were gone after a few seconds."
"Are you sure you didn't dream it?"
"You were the only one who was sleeping."
"Typical," he said. "The best photos are the ones we never take."
We checked into a dusty hotel and slept the sleep of the dead

Результаты (эсперанто) 1:

Dum ses horoj ni pafis tra la arida pejzaĝo de la Karoo dezerto en Sudafriko. Nur rokoj kaj sablo kaj bakado suno. Sciante nia vojaĝo estis finanta, Daniel kaj mi nur volis memori ĉiuj ni vidis kaj farita. Li uzis ĉambron. Mi uzis vortojn. Mi jam finis tri kajeroj kaj restis en kvara, bela ledo kajero mi estus aĉetinta en merkato en Mozambiko.
Suda Afriko estis plena de rakontoj. Kaj vizioj. Ni estis preskaŭ trinkis sur sentoj. La kriado de la akvo ĉe Viktoria Akvofalo, la neebla silento de la Okavango Delta en Bocvano. Kaj tiam la aliaj aferoj: hundoj en la stratoj, tutaj familioj en Soweto vivantaj en unu ĉambro, kilometro de pura akvo.
Kiel ni veturis al la subiranta suno, trankvilanimeco falis super ni. La vojo estis senhoma - ni ne vidis alian aŭton dum horoj. Dum mi veturis, io kaptis mian okulon, io moviĝas apud mi. Mi rigardetis en la spegulo de la ar; Mi rigardetis flanken al la dekstra, kaj ke estis kiam mi vidis ilin. Apud ni, por la flanko de la vojo, tridek, kvardek sovaĝaj ĉevaloj kuroj la aŭto, nubo de polvo leviĝanta malantaŭ ili - bruna, muskola ĉevaloj preskaŭ sufiĉe proksime al tuŝi ilin, flari ilia varmega spiro. Mi ne scias kiom longe ili estis tie apud ni.
Mi kriis al Dan: "Rigardu!" Sed li estis en profunda dormo, lia ĉambro kuŝis senutile per siaj piedoj. Ili kuregis la aŭton por kelkaj sekundoj, tiam disapperaed malproksime malantaŭ ni, memoro de heroaj formoj en la ruĝa pejzaĝo.
Kiam Daniel vekiĝis unu horon poste mi rakontis al li, kio okazis.
"Sovaĝaj ĉevaloj?" li diris. "Kial vi ne veki min?"
"Mi provis sed ili forestis post kelkaj sekundoj."
"Ĉu vi vere ne sonĝis ĝin?"
"Vi estis la sola, kiu dormis."
"Tipaj, " li diris. "La plej bonaj fotoj estas la ones ni neniam preni."
Ni kontrolis en polva hotelon kaj dormis la mortintoj