Wager with DestinyE.E. GattiAnderso

Wager with Destiny
E.E. Gatti

Anderson was alone in camp when the native boy brought him Barton's book.
"The boss has dropped it on the trail," the boy said. Anderson knew the book well, a cheap, shabby little notebook. He had heard Barton say a dozen times that he'd bought it with the first dime he'd earned, and every financial transaction he'd made since was entered in that book.
The camp was inside a mountain jungle in the Kuvi region of the Congo. And the heavy clouds overhead made Anderson feel gloomy. He was not well, and he was nervous. And he was unreasonably disturbed about the cage.
He had come on this hunting safari as Barton's guest. Barton, now, was one of the richest men in America; a hard man, who was proud of his power. It was surprising, therefore, to Anderson, that after fifteen years of silence, Barton had looked him up, renewed their boyhood friendship and made him this invitation. Anderson was grateful for it; for he, himself, was penniless and a failure.
Barton had made a bet at his club that he could capture alive a full-grown gorilla and bring it back to America. Hence the safari. And hence the portable steel cage with its automatic door.
Anderson couldn't bear to think of a great gorilla, unable to use his magnificent strength, shut up in the cage. But Anderson, of course, was sensitive about steel bars.
He did not mean to look in Barton's book. It had fallen into the mud, and Anderson only wanted to clean it.
But as he turned the pages shaking out the dried mud, his eyes fell upon a date – April 20, 1923. That was the date that had been seared into Anderson's mind with a red-hot iron, and mechanically he read the entry. Then he opened his mouth and the air swam around him.
“April 20, 1923, received $50,000” the book stated. Nothing more than that. And on April 20, 1923, he, Anderson, an innocent man, a young accountant in the same firm where Barton was just beginning his career, had been sentenced to fifteen years in prison for embezzlement' of $50,000.
Anderson was as shaken as if the very ground had opened under his feet. Memories rushed back to him. The books' had been tampered' with, all right. But they had never been able to locate the money.
And all the time it was Barton who had stolen the money; had used it as the cornerstone4 of his vast suc- cess; had noted it down, laconically, in his little book!
"But why did he bring me here?" Anderson asked himself. His body was burning with heat, and his head was heavy; he felt the first sign of malaria. And his heart was filled with the terrible, bitter rage of one betrayed. "Does he think I suspect him? Does he plan to kill me now?"
And then the reason came, cold and clear. There was a power of justice in life, and that power had made Barton bring him, so that he, Anderson, could take the law in his own hands, and the guilty would be punished instead of the innocent.
At once his mind was made up, and he had never known his thinking to be so clear and direct. He would kill Barton while he slept – they shared the same tent. And he would go to bed now and pretend sleeping, so that he would not have to speak to Barton.
It was already late in the afternoon. Anderson uneasily walked into the tent. But he did not have to play a role, for as soon as he touched the bed he fell into the heavy sleep of increasing malaria.
It was bright moonlight outside the tent when he awoke. He could hear Barton's regular, rhythmic breathing in the darkness near him. He dressed quickly and noiselessly, turned the safety catch of his revolver and bent above Barton. But a sudden shock of revulsion came over him.
He put the revolver down carefully on the table near his bed. Then he was outside the tent and trying to run, to get away from that accusing voice that cried within him, again and again, "Murderer!"
He did not know where he was until his hand touched something cold and hard – a steel bar of the cage. God, it knew steel bars, that hand. He closed his eyes against the thought, and took a few steps forward. Then a noise behind him made him turn around. The steel door of the cage had dropped! He had walked into the cage, closing the automatic door!
"Where you should be," cried the accusing voice, “where murderers ought to be, in a cage!”

Результаты (казахский) 1:

Destiny Бәс
E.E. Gatti

ана бала оған Barton кітабын әкеліп кезде Anderson лагерінде жалғыз болды.
«Босс соқпақ оны төмендеді», бала деді. Андерсон, сондай-ақ арзан, тозған аз ноутбук кітапты жақсы білген. Ол Barton ол тапқан келеді бірінші Ақшасыз оны сатып алған едім, бұл ондаған рет айтуға, және бұл кітабында кірді жылдан бастап жасалған келеді әрбір қаржылық операция естіген.
Лагерь Конго Kuvi облысында тау Джунгли ішінде болды. Және ауыр бұлттар үстеме Андерсон тұнжырап сезінетін. Ол сондай-ақ болған жоқ, және ол жүйке болды. Және ол торға туралы негізсіз бұзылған болатын.
Ол Barton ның қонағы ретінде осы аңшылық сафари келді. Barton, қазір, Америкада ең бай адамдардың бірі болды; Оның билік мақтан болды қатты ер. Бұл таңқаларлық болды, сондықтан, үнсіздік он бес жылдан кейін, Barton оны жоғарыға қарап отырғанын Андерсон, олардың бала кезімдегі достық жаңартылған және оған бұл шақыруды құрады. Андерсон оған риза болды; Ол, өзі үшін, нищим және сәтсіздікке болды.
Barton ол тірі толық өсті горилла түсіру және кері Америкаға оны әкелуі мүмкін, бұл оның клубында көрсету Жалакидi жасау Жалакидi жасаған. Сондықтан сафари. Және, демек, оның автоматты есігін жауып тасымалданатын болат торға.
Андерсон торға дейін жауып, оның керемет күшін пайдалану мүмкін үлкен горилланың, ойлауға мойнына алмады. Бірақ Андерсон, әрине, болат барлар туралы сезімтал болды.
Ол Barton-ның кітабында қарауға білдірген жоқ. Ол балшыққа құлаған, және Андерсон ғана оны тазалау үшін келді.
Ол кептірілген балшық жүзеге шайқау беттерді айналды Бірақ, оның көз күні үстіне құлап - 20 сәуір, 1923. Бұл қызыл-ыстық үтікпен Андерсонның ақыл құрғап болды күні болды, және механикалық ол жазбаны оқып шығыңыз. Содан кейін ол оған айналасында аузын және әуе жүзіп ашты.
«20 сәуір, 1923, $ 50,000 алды» кітабы мәлімдеді. Бұл артық ештеңе жоқ. Ал 20 сәуірде, 1923 жылғы, ол, Андерсон, кінәсіз адам, Barton ғана өз еңбек жолын бастап сол фирманың жас бухгалтер, $ 50,000 ұрлау «үшін түрмеге он бес жылға бас бостандығынан айырылды болды.
Шайқалады өте жер аяғының астында ашылған болмағандай Андерсон болды. Естеліктер оған кері ұмтылды. Кітаптар барлық құқығымен «қолдан болды. Бірақ олар ақша табу мүмкіндігі ешқашан еді.
Ал барлық уақытта ол ақша ұрлап кеткен кім Barton болды; Оның басым болашақ табысымыздың туралы cornerstone4 ретінде пайдаланды; ықшамды, оны төмен атап өтті, оның кішкентай кітабында!
«Бірақ неге ол мені осында болды?» Андерсон өзіне сұрайды. Оның денесі жылу жағу болды, ал оның бас ауыр болды; ол безгек бірінші белгісі сезіндім. Ал оның жүрегі бір опасыздық қорқынышты, ащы ярости толы болды. «Ол мен оны күдіктенеді ойлаймын ме? Ол қазір мені өлтіреді жоспарлап ма?»
Ал содан кейін себебі суық және түсінікті, келді. Онда өмірде әділет қуат болды, және бұл электр ол Андерсон, өз қолына заң алуы мүмкін, және кінәлі жазаға орнына жазықсыз болады, сондықтан Barton, оны алып жасады.
Бірден оның ақыл құрады, ал ол соншалықты анық және тікелей болуға көзқарасын белгілі ешқашан. Ұйықтап қалғанда, сол, ол Barton өлтіре еді - олар сол шатыр бөлісті. Ол Бартон айту үшін емес еді, сондықтан және ол, қазір төсек өтіңіз және ұйықтап үміткер еді.
Ол қазірдің өзінде күндіз кеш болды. Андерсон ыңғайсыз шатырға кірді. Бірақ ол көп ұзамай-ақ ол безгекпен арттыру ауыр ұйқы түсіп төсек қозғады ретінде, рөлін ойнауға жоқ.
Очнувшись, Ол шатырдың тыс жарқын Moonlight болды. Ол жақын түнекте Barton кезекті, ырғақты тыныс естуге алмады. Ол тез киімі және дыбыссыз, Barton жоғарыда оның револьвердің, иілген қауіпсіздік бекітпесін айналды. Бірақ отвращение кенеттен соққы онымен келді.
Ол төсек жанында үстелге мұқият револьвердің қойылады. Содан кейін ол алыс, қайта-қайта, оған ішінде жылап деп айыптап дауыс алу үшін, шатырдың тыс және іске қосу үшін тырысып еді «Адам өлтірушіге!»
Торша болат штрих - ол қайда қолы суық және қатты нәрсе қозғады дейін ол білген жоқ. Құдай, ол, бұл қолын болат жолақтарды білген. Ол ой қарсы жапты көз және алға бірнеше қадамдар жасады. Содан кейін оның артында шу оған айналасындағы бетбұрыс жасады. Торша болат есік төмендеді еді! Ол автоматты есікті жабу, Торша кірді еді!
«Сіз қайда болуы тиіс», айыптады дауысы «Торша, онда өлтірген болуы тиіс!», Жылап