When I invited Jean to the theatre

When I invited Jean to the theatre I was afraid she would refuse my invitation, but she had accepted it. I still
doubted whether she would come: her religion did not allow to go to a theatre, play cards or love a man of
other religious views. However, when I met her at the entrance to the theatre I saw she had thrown off her
religious scruples. She looked eager and her dark eyes sparkled with excitement. Our seats were in the pit.
They were not expensive, but we could see the stage quite well. I gave her the programme and my opera
glasses.
Presently the lights went down; then the curtain rose upon a scene of eighteenth-century Paris at the time of
the French Revolution. It was a melodrama full of hopeless love and heroic self-sacrifice, a play after Dickens's
novel "A Tale of Two Cities". When Martin Harvey, a famous actor, who played the leading part of Sydney
Carton appeared on the stage, Jean's eyes were full of interest and delight. She was greatly impressed by pale,
dark Carton and delicate, charming Lucie Manette, the girl he loved.
During the interval Jean said: "Oh, Mr. Shannon, how splendid it is! So different from what I expected! I
can't tell you what a treat it is for me! I feel so sorry for poor Sydney Carton! He is so much in love with Lucy
and she ... It must be a frightful thing to be in love and not to be loved!"
"Quite," I agreed gravely. "At least they are good friends, and friendship is a wonderful thing."
She consulted her programme to conceal her flush. "The girl who does Lucie is very sweet, she has such
lovely, blonde hair and is so young!" "Well, in real life she is Martin Harvey's wife, must be about forty-five,
and that blonde hair is a wig."
"Please, don't, Mr. Shannon! How can you joke about such things?" she cried in a shocked voice...
As the last scene was under way Jean's hand, small and hot, touched mine. We sat hand in hand as though to
support each other while watching Carton with a pale face and carefully arranged hair mount the guillotine
and meet his death. Jean couldn't keep her tears and they fell upon the back of my hand like raindrops in
spring.
When at last the play came to its end there was a storm of applause and many curtain calls for Miss de
Silva and Martin Harvey. Miss Jean Law, however, was too overcome to join in such a banal applause, her
feelings were too deep for words. Only when we were in the street she whispered with shining eyes. "Oh,
Robert, you can't believe me how much I've enjoyed myself!" It was the first time she had used my Christian
name.

Результаты (казахский) 1:

Мен театрға Жан шақырды кезде Мен ол менің шақыру бас тартуға еді қорықтым, бірақ ол оны қабылдады. Мен әлі күнге дейін
ол келеді ма күмәнім: оның дін, бір театрға баруға мүмкіндік карта ойнауға немесе бір адамды жақсы көремін емес,
басқа да діни көзқарастардың. Алайда, егер Мен ол өзінің өшіру тастап кеткен көрген театр кіреберісінде оған кездесті
діни қымсынбаңыз. Ол ынта-жігермен қарап және оның қара көз толқулар Искра. Біздің орындық шұңқырға болды.
Олар қымбат емес еді, бірақ біз өте жақсы кезеңін көре алмады. Мен оған бағдарламасын және менің опера берді
көзілдірікті.
Қазіргі шамдар төмендеді; Содан кейін шымылдығы кезінде он сегізінші ғасырдағы Париж сахнасында бойынша көтерілді
Француз революциясы. Ол үмітсіз сүйіспеншілік пен батырлық жанқиярлық толық мелодрама, Диккенстің кейін Play болды
роман «Екі қалалардың ертегі». Сидней жетекші рөл атқарды Мартин Харви, белгілі актер, кезде
Ғ сахнасында, Жан көзі қызығушылық және шаттыққа толы еді. Ол қатты бозарған, қатты әсер етті
қара қорапты және нәзік, сүйкімді Люси Manette, өзі жақсы көретін қыз.
Аралығы барысында Жан былай деді: «О, мырза Шеннон, бұл менің күтілуде қандай Сондықтан түрлі қаншалықты тамаша Мен!
Бұл мен үшін, қандай ғанибет сізге айта алмаймын, мен кедей Сидней картон сондықтан аямайтын Ол! Люси ғашық сонша
және ол ... Ол ғашық болуға және жақсы көретін болуы емес, қорқынышты нәрсе болуы тиіс! «
«Әбден» Мен ауыр келісті. «Кем дегенде, олар жақсы достар, достық және тамаша нәрсе».
Ол флеш жасыру оның бағдарламасын кеңес. «Люси жасайды қыз өте тәтті, ол мұндай бар
әсем, шаштары ақшыл және сондықтан жас!» «Ал, ол Мартин д-р Харви әйелі нақты өмірде, шамамен қырық бес, болуы тиіс
және шаштары ақшыл шашты екенін».
«Мырза Шеннон! Қалай осындай нәрселер жайлы қалжыңдайды болады емес сұраймыз?» ол ... Зақымданған айқайлап
соңғы сахна шағын және ыстық, жүргізілуде Jean қолы болды, шахтаны қозғады. Біз секілді қолында қолын отырды
бастап бледным тұлға картон көріп отырып, бір-бірімен қолдау және мұқият гильотина бекіткішін шашты ұйымдастырды
және оның өлімін кездеседі. Жан оның көз жасын сақтауға алмады және олар тамшылардың сияқты менің қолымнан артқы үстіне құлап
көктемде.
Соңғы ойнату оның соңына келгенде ду қол аруы де көптеген шымылдық қоңыраулар дауыл болды
Сильва және Мартин Harvey. Мисс Жан Заң, алайда, тым осындай қарапайым қол шапалақтап қосылуға еңсеруге болатын, оның
сезімдері сөздер тым терең болды. Біз көшеде болған кезде ғана ол жарық көзімен сыбырлап. «О,
Роберт, сіз өзім ұнады қанша маған сену мүмкін емес!» Ол менің христиан пайдаланылатын алғаш рет
атын.