Fair of Face C. Hare John Franklin,

Fair of Face C. Hare

John Franklin, with whom I was at Oxford, invited me to stay with his people at Markhampton for the Markshire Hunt Ball'. He and his sister were arranging a small party for it, he said.

"I've never met your sister," I remarked. "What is she like?"

"She is a beauty," said John, seriously and simply.

I thought at the time that it was an odd, old-fashioned phrase, but it turned out to be strictly and literally true. Deborah Franklin was beautiful in the grand, classic manner. She didn't look in the least like a film star or a model. But looking at her you forgot everything. It was the sheer beauty of her face that took your breath away.

With looks like that, it would be asking too much to expect anything startling in the way of brains, and I found Deborah, a trifle dull. She was of course well aware of her extraordinary good looks, and was perfectly prepared to discuss them, just as a man seven feet high might talk about the advantages and inconveniences of being tall.

Most of our party were old friends of the Franklins, who took Deborah for granted as a local phenomenon, but among them was a newcomer — a young man with a beard named Aubrey Melcombe, who had latelytaken charge of the local museum. As soon as he set eyes on Deborah he said:

"We have never met before, but your face, of course, is perfectly familiar."

Deborah had evidently heard that one before.

"I never give sitting to photographers," she said, "but people will snap me in the street. It's such a nuisance."

"Photographs!" said Aubrey. "I mean your portrait — the one that was painted four hundred years ago. Has nobody ever told you that you are the living image of the Warbeck Titian?"

"I've never heard of the Warbeck Titian," said Deborah,

Результаты (казахский) 1:

Бетке C. Харе жәрмеңкесі Мен Оксфордта болды кіммен Джон Франклин, «Markshire Hunt Балдың Markhampton оның адамдармен қалуға шақырды. Ол және оның қарындасы оған шағын партияны ұйымдастыруға болды, деді ол. Мен атап: «Мен, сенің қарындасы кездесті емеспін». «Ол қандай?» , «Ол сұлулық болып табылады», деді Джон, шындап және жай. Менің ойымша, бұл тақ, ескірген фраза болды сол уақытта ойладым, бірақ ол қатаң және сөзбе шынайы болып шықты. Дебора Франклин Гранд, классикалық мәнерде әдемі болды. Ол фильм жұлдыз немесе моделін сияқты кем дегенде қарауға жоқ. Бірақ оған сіз бәрін ұмытып қарап. Ол таңғажайып алды оның бет мөлдір сұлулық болды. Бұл ұқсайды, бұл миы жолында қиялынан ештеңе күтуге тым көп сұрайды болады, мен Дебора, түйек түтіккен тапты. Ол, әрине, оның кезектен тыс жақсы кейпіне жақсы біледі болды, және жеті фут жоғары адам биік болып табылатын артықшылықтары мен қолайсыздықтар туралы айтуға мүмкін, сол сияқты оларды талқылау үшін өте жақсы дайындалды. Біздің партия көпшілігі Franklins ескі достар болды, кім жергілікті мұражай latelytaken зарядын болды Обри Melcombe есімді сақалды, жас жігіт - жергілікті құбылыс ретінде берілген, бірақ олардың арасында дебютант болатын Дебора алды. Бойда ол Дебора туралы көз орнатылған ретінде ол былай деді: «Біз бұрын кездестірген емеспін, бірақ бетіңіз, әрине, өте жақсы таныс.» Дебора анық бұрын, бұл бір естіген. «Мен фотографтардың отырысының береді ешқашан», ол былай деді: «бірақ адамдар көшеде мені түскенше болады. Бұл, мысалы, кедергі ғой.» «фотосуреттер!» Aubrey деді. «Мен сіздің портрет білдіреді -.? Төрт жүз жыл бұрын жазылған бір ешкім сіз Warbeck Тициан тұрмыс бейнесі екенін сізге деді» «Мен Warbeck Тициан естіген емеспін», Дебора, деді