THE GREEN DOCTOR by O. Henry Rudolf

THE GREEN DOCTOR by O. Henry
Rudolf Steiner, a young piano salesman, was a true adventurer. Few were the evenings when he did not go to look for the unexpected. It seemed to him that the most interesting things in life might lie just around the corner. He was always dreaming of adventures.
Once when he was walking along the street his attention was attracted by a Negro handing out a dentist's cards. The Negro slipped a card into Rudolf's hand. He turned it over and looked at it. Nothing was written on one side of the card; on the other three words were written: "The Green Door". And then Rudolf saw, three steps in front of him, a man throw away the card the Negro had given him as he passed. Rudolf picked it up. The dentist's name and address were printed on it.
The adventurous piano salesman stopped at the corner and considered. Then he returned and joined the stream of people again. When he was passing the Negro the second time, he again got a card. Ten steps away he examined it. In the same handwriting that appeared on the first card "The Green door" was written upon it. Three or four cards were lying on the pavement. On all of them were the name and the address of the dentist. Whatever the written words on the cards might mean, the Negro had chose him twice from the crowd.
Standing aside from the crowd, the young man looked at the building in which he thought his adventure must lie. It was a five-storey building. On the f irst floor there was a store. The second up were apartments.
After finishing his inspection Rudolf walked rapidly up the stairs into the house. The hallway there was badly lighted. Rudolf looked toward the nearer door and saw that it was green. He hesitated for a moment, then he went straight to the green door and knocked on it. The door slowly opened. A girl not yet twenty stood there. She was very pale and as it seemed to Rudolf was about to faint. Rudolf caught her and laid her on a sofa. He closed the door and took a quick glance round the room. Neat, but great poverty was the story he read.
"Fainted, didn't I?" the girl asked weakly. "Well, no wonder. You try going without anything to eat for three days and see."
"Heavens!" cried Rudolf, jumping up. "Wait till I come back." He rushed out of the green door and in twenty minutes he was back with bread and butter, cold meat, cakes, pies, milk and hot tea.
"It is foolish to go without eating. You should not do it again," Rudolf said. "Supper is ready."
When the girl cheered up a little she told him her story. It was one of a thousand such as the city wears with indifference every day – a shop girl's story of low wages; of time lost through illness; and then of lost jobs, lost hope and unrealised dreams and – the knock of the young man upon the door.
Rudolf looked at the girl with sympathy.
"To think of you going through all that," he exclaimed. "And you have no relatives or friends in the city?"
"None whatever."
"As a matter of fact, I am all alone in the world too," said Rudolf after a pause.
"I am glad of that," said the girl, and somehow it pleased the young man to hear that she approved of his having no relatives.
Then the girl sighed deeply. "'I'm awfully sleepy," she said.
Rudolf rose and took his hat.
"How did it happen that you knocked at my door?" she asked.
"One of our piano tuners lives in this house. I knocked at your door by mistake."
There was no reason why the girl should not believe him.
In the hallway he looked around and discovered to his great surprise that all the doors were green.In the street he met the same Negro. "Will you tell me why you gave me these cards and what they mean?" he asked. Pointing down the street to the entrance to a theatre with a bright electric sign of its new play, "The Green Door", the Negro told Rudolf that the theatre agent had given him a dollar to hand out a few of his cards together with the dentist's.
"Still it was the hand of Fate that showed me the way to her," said Rudolf to himself

Результаты (казахский) 1:

О. Генри жасыл ДӘРІГЕР
Рудольф Штайнер, жас фортепиано сатушы, нағыз авантюрист болды. Ол күтпеген іздеуге өтіңіз бермеген кезде бірнеше кештер болды. Ол өміріндегі ең қызықты нәрселер ғана бұрышы өтірік мүмкін деп оған көрінген. Ол әрқашан. Приключения армандадым
ол көшесінде жаяу кезде оның көңіл Negro тапсыру тыс стоматологиялық карточкалары арқылы тартылды кейін. Negro Рудольф қолына картасын кетті. Ол оны бұрған және оған қарап. Ештеңе де картаның бір жағында жазылған; қалған үш сөздер жазылған: «Жасыл есік». Ал содан кейін Рудольф адам ол өтті Negro оған берген картасын лақтырып, Оның алдында үш қадамды көрдім. Рудольф оны көтерді. Стоматологиялық атауы және мекен-жайы оған басылып шықты.
Шытырман оқиғаға фортепиано сатушы бұрышында тоқтатты және қаралады. Содан кейін ол оралды және тағы да адамдардың ағынын қосылды. Ол Negro екінші рет өтіп кезде, ол қайтадан картасын алды. Тен қадым Оны зерттеп. Бірінші картасындағы пайда сол жазумен «Жасыл есік» оған жазылған. Үш немесе төрт карточкалары тротуарларға жатып. Олардың барлық атауы және мекен-жайы стоматологтың болды. Карточкалар бойынша жазбаша сөздер білдіруі мүмкін қандай болса да, Negro халық арасынан екі рет оны таңдады еді.
Қаптай тайып тұрып, жас жігіт ол өзінің шытырман оқиғалы жатуы тиіс ойлаған онда ғимараттың қарап. Ол бес қабатты ғимарат болды. F irst қабатында дүкен болды. Екінші дейін. Пәтер болды
Рудольф үйіне кіріп сатысымен тез жүріп, оның тексеру аяқталғаннан кейін. Дәлізде нашар жағылды бар болатын. Рудольф жақын есікке қарай қарап және ол жасыл екенін көрді. Ол бір сәтке заколебался, содан кейін ол тікелей жасыл есікке барып, оған қақты. Есік баяу ашылды. Қыз әлі жиырма тұрды емес. Ол өте бозғылт болды және ол Рудольф көрінген ұмытыла туралы болды. Рудольф оған ауланған және диванда апарып қойды. Ол есікті жапты және бөлмеде дөңгелек көзқарас жылдам қабылдады. Ұқыпты, бірақ үлкен кедейлік. Ол оқып әңгіме болды
«обмороке, Мен емес пе?» қыз нашар сұрады. «Ал, таң қаларлық. Сіз үш күн бойы жеуге және көруге ештеңеге жоқ өтіп көріңіз.»
«Аспан!» дейін секіру Рудольф жылады. «Мен қайтып келіп дейін күтіңіз.» Ол. Жасыл есікке шығып, ол нан және май, суық ет, торттарды, бәліштер, сүт және ыстық шай қайтып болды жиырма минут ұмтылды
«, Сіз оны қайтадан істеу керек емес. Ол жеп жоқ баруға ақымақтық болып табылады» деп атап өтті Рудольф . «Кешкі дайын».
Қыз оған оның тарихы туралы әңгімелеп сәл подбодрило кезде. Қалалық күн сайын немқұрайды киеді, өйткені мұндай мың бірі болды - төмен жалақы дүкен қыздың тарихын; ауру арқылы жоғалған уақыт; содан кейін жоғалған жұмыс орындарын, үміт және іске асырылмаған арман жоғалтып және -. есікке бойынша жас жігіттің қайтарымын
. Рудольф көзайымы бар қыз қарап
: «Сіз бұл барлық арқылы өтетін ойлану», деді ол. «Ал сен қалада ешқандай туыстары немесе достары бар ма?»
«Жоқ кез келген».
«Шын мәнінде ретінде, мен де әлемнің барлық жалғызбын», Рудольф Үзілістен кейін мәлім етті.
«Мен бұған қуаныштымын», деді қыз, және ойламаймыз ол оның ешқандай туыстары бекітілген естуге, бұл жас жігітті қуантты.
Сонда қыз терең күрсінді. «Мен түршігерлік маубаспын», деді ол.
Рудольф көтерілді және оның шляпалар алды.
«Бұл қалай, сіз менің есігін қақтым деп ақталды?» ол сұрады.
«Бұл үйде біздің фортепиано тюнерлер өміріміздің бірі. Мен қателесіп сіздің есігін қақтым.»
қыз оған сенудің қажеті жоқ, неге ешқандай себеп жоқ.
дәлізде жылы айналасында қарап, табылған, оның ұлы таңданыс, бұл барлық есіктер, ол сол Negro кездесті көшесі green.In болды. «Сен маған осы карталарды және не олар білдіреді берді неге мені айтып ма?» ол сұрады. Оның жаңа спектакль, «Жасыл есік» жарқын электр белгісімен театрға кіреберіс көше нұсқап, Negro театр агент оған бірге оның карточкаларын бірнеше беруге доллар берді деп айтты Рудольф стоматологиялық.
«Дегенмен, бұл маған оған жол көрсетті тағдыры қолмен болды» Рудольф өзіне деді