A SERVICE OF LOVE by O. HenryJoe La

A SERVICE OF LOVE by O. Henry
Joe Larrabee dreamed of becoming a great artist. Even when he was six, people in the little western town where he lived used to say, "Joe has great talent, he will become a famous artist." At twenty, he left his home town and went to New York. He had his dreams – but very little money.
Delia had her dreams too. She played the piano so well in the little southern village where she lived that her family said, "She must finish her musical training in New York." With great difficulty they collected enough money to send her north "to finish".
Joe and Delia got acquainted at a friend's house where some art and music students had gathered to discuss art, music and the newest plays. They fell in love with each other, and in a short time they married.
Mr. and Mrs. Larrabee began their married life in a little room. But they vrere happy, for they had their Art, and they had each other. Joe was painting in, he class of the great Magister. Mr. Magister got a lot of money for his pictures – and he took a lot of money for his lessons. Delia was taking piano lessons from the great Rosenstock, and he was taking a lot of money from Delia.
The two young dreamers were very, very happy while their money lasted. But it didn't last very long. Soon, they didn't have enough to pay for their lessons and eat three times a day. When one loves one's Art, no service seems too hard. So Delia decided she must stop taking lessons and give lessons herself. She began to look for pupils. One evening, she came home very excited, with shining eyes.
"Joe, dear," she announced happily, "I've got a pupil. General Pinkney – I mean – his daughter, Clementina. He's very rich, and they have a wonderful house. She's so beautiful – she dresses in white; and she's so nice and pleasant! I'm going to give her three lessons a week; and just think, Joe! Five dollars a lesson. Now, dear, don't look so worried, and let's have supper. I've bought some very nice fish."
But Joe refused to listen to her. "That's all right for you, Dellie, but all wrong for me," he protested. "Do you suppose I'm going to let you work while I continue to study Art? No! Never! I can get a job as a mechanic or clean windows. I'll get some kind of work."
Delia threw her arms around him. "Joe, dear, you mustn't think of leaving Mr. Magister and your Art. I am not giving up music. The lessons won't interfere with my music. While I teach, I learn, and I can go back to Rosenstock when I get a few more pupils."
"All right," said Joe. "But giving lessons isn't Art."
"When one loves one's Art, no service seems too hard," said Delia.
During the next week, Mr. and Mrs. Larrabee had breakfast very early. Joe was painting some pictures in Central Park, and he needed the morning light especially, he said. Time flies when you love Art, and it was usually seven o'clock in the evening when Joe returned home. At the end of the week, Delia, very proud but a little tired, put fifteen dollars on the table. "Sometimes," she said, "Clementina is a very dif f icult pupil. And she always wears white. I'm tired of seeing the same colour."
And then Joe, with the manner of Monte Cristo, pulled eighteen dollars out of his pocket and put it on the table too. "I sold one of my pictures to a man from Washington," he said. "And now, he wants a picture of the East River to take with him to Washington."
"I'm so glad you haven't given up your Art, dear," Delia said. "You are sure to win! Thirty-three dollars! We have never had so much money to spend."
The next Saturday evening, Joe came home first. He put his money on the table and then washed what seemed to look like a lot of paint from his hands. Half an hour later, Delia arrived. There was a big bandage on her right hand. "Dellie, dear, what has happened? What is the matter with your hand?" Joe asked.
Delia laughed, but not very happily. "Clementina," she explained, "asked me to have lunch with her and the General af ter our lesson. She's not very strong, you know, and when she was giving me some tea, her hand shook and she spilled a lot of very hot water over my hand. But General Pinkney bandaged my hand himself. They were both so sorry. Oh, Joe, did you sell another picture?" She had seen the money on the table.
"Yes," said Joe. "To the man from Washington. What time this afternoon did you burn your hand, Dellie?"
"Five o'clock, I think," said Delia. "The iron – the water was very hot. And Clementina cried, and General Pinkney..."
Joe put his arms round Delia. "Where are you working, Dellie? Tell me," he asked in a serious voice.
Delia was about to say something, but-suddenly tears appeared in her eyes and she began to cry. "I couldn't get any pupils," she said. "And I didn't want you to stop taking lessons, so I got a job ironing shirts in the big laundry on Twenty-Fourth Street. This afternoon, I burned my hand with a hot iron. Don't be angry with me, Joe. I did it for your Art. And now, you have painted those pictures for the rrian from Washington..."
"He isn't from Washington," said Joe slowly.
"It makes no difference where he is from," said Delia. "How clever you are, Joe! How did you guess that I wasn't giving music lessons?"
“I guessed”, Joe said, "because about five o'clock this afternoon, I sent some oil up to the ironing-room. They said a girl had burned her hand. You see, dear, I work as a mechanic in that same laundry on Twenty-Fourth Street."
“And the man from Washington…?”
“Yes, dear”, Joe said. “The man from Washington and General Pinkney are both creations of the same art, but you cannot call it painting or music”. And they both began to laugh.
“You know, dear”, Joe said. “When one loves one’s Art, no service seems…”
But Delia stopped him with her hand on his mouth. “No”, she said, “just – “when one loves”.”

Результаты (армянский) 1:

Ծանուցման LOVE Օ Հենրի
Ջո Լարաբիի երազել է դառնալ մեծ նկարիչ. Նույնիսկ երբ նա եղել է վեց մարդ է փոքրիկ արեւմտյան քաղաքում, որտեղ նա ապրում էր, որն օգտագործվում է ասել, «Joe ունի մեծ տաղանդը, նա կդառնա հայտնի նկարիչ»: Քսան, նա թողեց իր հայրենի քաղաքը եւ գնաց դեպի Նյու Յորք: Նա ուներ իր երազանքների, բայց շատ քիչ գումար:
Delia ունեցել իր երազանքների էլ. Նա խաղացել է դաշնամուր, այնքան լավ է, որ փոքրիկ հարավային գյուղում, որտեղ նա ապրում էր, որ իր ընտանիքը ասաց, «Նա պետք է ավարտել իր երաժշտական ​​ուսուցման Նյու Յորքում»: Մեծ դժվարությամբ են հավաքել բավականաչափ գումար է ուղարկել իր հյուսիսից »է ավարտել»:
Joe եւ Delia ծանոթացել է ընկերոջ տանը, որտեղ որոշ արվեստի եւ երաժշտական ​​ուսանողները հավաքվել էին քննարկելու մշակույթ, երաժշտություն եւ նորագույն պիեսներ: Նրանք սիրահարվեց միմյանց, եւ մի կարճ ժամանակ նրանք ամուսնացան:
Պարոն եւ տիկին Larrabee սկսեցին իրենց ամուսնական կյանքը մի փոքրիկ սենյակում: Բայց նրանք vrere ուրախ է, քանի որ նրանք ունեին իրենց արվեստը, եւ նրանք ստիպված են միմյանց: Joe էր նկարել, նա դաս մեծ Magister: Պարոն Magister ստացել է շատ գումար իր նկարներում, եւ նա վերցրեց մի մեծ գումար է իր դասերի. Delia էր դաշնամուրի դասեր քաղել մեծ Rosenstock, եւ նա վերցնում էր շատ գումար ից Delia:
Երկու երիտասարդ dreamers էին շատ, շատ երջանիկ, իսկ իրենց գումարները տեւեց: Բայց դա չի տեւել շատ երկար: Շուտով, նրանք չեն, բավական է վճարել իրենց դասերի, եւ ուտել երեք անգամ օրական. Երբ մեկը սիրում մեկի Արվեստ, ոչ մի ծառայություն, կարծես, շատ դժվար է: Այնպես որ, Delia որոշեց, որ նա պետք է կանգ առնելով դասեր եւ տալ դասերը իրեն: Նա սկսեց որոնել աշակերտների: Մի երեկո, նա տուն եկավ շատ հուզված է, փայլուն աչքերով.
"Joe, սիրելիս», - հայտարարել է նա ուրախությամբ, - «Ես ունեմ մի աշակերտ. Գլխավոր Pinkney - Ես նկատի ունեմ, նրա դուստրը, Clementina. Նա շատ հարուստ է, եւ նրանք պետք է մի հրաշալի տունը: նա այնքան գեղեցիկ է, - նա զգեստների սպիտակ, եւ նա այնքան գեղեցիկ ու հաճելի! Ես պատրաստվում եմ տալ նրան երեք դասեր մի շաբաթ, եւ պարզապես կարծում եմ, Joe! հինգ դոլար դաս. Հիմա, սիրելիս, չեմ նայում այնքան մտահոգված է, եւ եկեք ընթրում: Ես գնել մի շատ գեղեցիկ ձուկ »:
Բայց Joe հրաժարվել է լսել նրան: «Այդ ամենը ճիշտ է ձեզ համար, Dellie, բայց բոլորը սխալ ինձ համար», - ասաց բողոքում է. «Ինչ եք կարծում, ես պատրաստվում եմ թույլ եք աշխատել, իսկ ես շարունակում եմ ուսումնասիրել արվեստը: Ոչ Երբեք ես կարող եմ ստանալ աշխատանք որպես մեխանիկ, կամ մաքուր պատուհանների, ես կվերցնեմ որոշակի աշխատանքի»:
Delia նետել իր ձեռքերը շուրջ նրան. «Ջո, սիրելիս, պետք չէ մտածել, թողնելով պարոն magister եւ Ձեր արվեստն. Ես չեմ տալու, մինչեւ երաժշտությունը: Դասերը չի միջամտի իմ երաժշտությամբ: Իսկ ես սովորեցնում, ես սովորում, եւ ես կարող եմ վերադառնալ Rosenstock երբ ես մի քանի աշակերտ: «
« Լավ », - ասել է Ջո. «Բայց տալով դասեր չէ Art.«
«Երբ մեկը սիրում մեկի Արվեստ, ոչ մի ծառայություն, կարծես, շատ դժվար է», - ասել է Delia.
Հաջորդ շաբաթվա ընթացքում, պարոն եւ տիկին Լարաբին նախաճաշեց շատ վաղ: Joe էր նկարել մի քանի լուսանկարներ Կենտրոնական այգում, եւ նա պետք է առավոտյան լույսը, հատկապես, - ասաց նա: Ժամանակը թռչում է, երբ սիրում Արվեստ, եւ դա եղել է սովորաբար յոթ ժամը երեկոյան, երբ Joe վերադարձան տուն: Վերջում շաբաթվա, Delia, շատ հպարտ բայց մի քիչ հոգնել է, դնում տասնհինգ դոլար է սեղանի վրա: «Երբեմն," - ասել է նա, «Clementina մի շատ դժվար զ icult աշակերտ. Եւ նա միշտ հագնում է սպիտակ. Ես հոգնել տեսնելով նույն գույնի.«
Եվ հետո Joe, ինչպես նաեւ կարգով Մոնտե Քրիստո, քաշեց տասնութ դոլար դուրս իր գրպանը եւ դրեց սեղանի վրա: «Ես վաճառվել մեկը իմ նկարներից մի մարդու Վաշինգտոնից», - ասել է նա: «Իսկ հիմա, որ նա ցանկանում է պատկերացում կազմելու Արեւելյան գետի վերցնել նրա հետ Վաշինգտոնում»:
«Ես այնքան ուրախ եմ, որ դուք չեք տվել, ձեր Արվեստ, սիրելիս», Delia - ասաց նա: «Դուք վստահ հաղթել. Երեսուն երեք դոլար. Մենք երբեք չենք ունեցել, որ այդքան գումար է ծախսել.«
Հաջորդ շաբաթ երեկոյան, Ջո եկավ տուն առաջին. Նա դրեց իր գումար սեղանի վրա, այնուհետեւ լվանում, ինչ թվում էր, նման մի շատ ներկի նրա ձեռքից: Կես ժամ անց, Delia ժամանել. Կար մի մեծ վիրակապ է իր աջ ձեռքը: «Dellie, սիրելիս, ինչ է տեղի ունեցել, ինչ է պատահել ձեր ձեռքը». Joe հարցրեց.
Delia ծիծաղեց, բայց ոչ շատ երջանիկ. «Clementina," նա բացատրեց », - հարցնում է ինձ ունենալ ճաշ նրա եւ գլխավոր ԶՈՒ ter մեր դասի. Նա ոչ շատ ուժեղ է, դուք գիտեք, եւ երբ նա էր տալիս ինձ թեյ, նրա ձեռքը սեղմեց, եւ նա թափել է շատ շատ տաք ջուր իմ ձեռքից: Բայց գլխավոր Pinkney կապեց իմ ձեռքին իրեն: Նրանք երկուսն էլ այնպես, Oh, Joe, որ դուք վաճառում այլ պատկեր »: Նա տեսել է գումար սեղանի վրա:
«Այո», - ասել է Ջո. «Դեպի մարդու Վաշինգտոնի. Ինչ անգամ կեսօրին ես այրել ձեր ձեռքը, Dellie».
«Հինգ ժամը, ես կարծում եմ,», - ասել Delia: «Երկաթե այն ջուրը շատ տաք է: Եվ Clementina աղաղակեց, եւ գլխավոր Pinkney ..."
Joe դրեց իր ձեռքերը կլոր Delia: «Որտեղ եք աշխատում, Dellie? Ասա ինձ», - հարցրեց նա լուրջ ձայնով.
Delia էր ասել, ինչ-որ բան, բայց, հանկարծ արցունքներ հայտնվեցին նրա աչքերին, եւ նա սկսեց լաց լինել: «Ես չէի կարող ստանալ որեւէ աշակերտներին», - ասել է նա: «Եվ ես չէի ուզում, որ դուք պետք է կանգ առնելով դասեր, այնպես որ ես ստացել աշխատանք արդուկում վերնաշապիկներ է մեծ լվացքի քսանչորսերորդ փողոցում: Այս կեսօրից հետո, ես վառել իմ ձեռքը տաք երկաթի. Մի բարկացիր ինձ հետ, Joe. Ես դա արել եմ Ձեր արվեստի Եւ հիմա, դուք նկարել այդ նկարները համար rrian Վաշինգտոնի ... «
« նա ոչ թե Վաշինգտոնի », - ասաց Ջո կամաց-կամաց:
« այն ստիպում է որեւէ տարբերություն, որտեղ նա է », ասել է Delia: «Ինչպես եք դուք խելացի, Joe! Ինչպես եք կռահել, որ ես չեմ տալու երաժշտական ​​դասեր.«
«Ես գուշակեցի», Ջո ասաց, «քանի որ հինգ ժամը կեսօրին, Ես ուղարկեցի ձեթ մինչեւ արդուկում սենյակ Նրանք ասել է, որ աղջիկը վառել է իր ձեռքը. Դուք տեսնում եք, սիրելի, ես աշխատում եմ որպես մեխանիկ այդ նույն լվացքի քսանչորսերորդ փողոցում «
« Եվ այն մարդը, Վաշինգտոնի ... »
« Այո, սիրելիս », Joe - ասաց նա: «Այն մարդը, Վաշինգտոնի եւ գլխավոր Pinkney են երկու ստեղծագործություններ նույն արվեստի, բայց դուք չեք կարող այն անվանում նկարչությունը կամ երաժշտությունը»: Եւ նրանք երկուսն էլ սկսեցին ծիծաղել:
«Դուք գիտեք, սիրելիս», Joe - ասաց նա: «Երբ մեկը սիրում մեկի Արվեստ, ոչ մի ծառայություն, կարծես ..."
Բայց Delia կանգնեցրել նրան իր ձեռքը իր բերանը: «Ոչ», - ասել է նա, «արդար» է, երբ մեկը սիրում է "."