A cup of tea (by Katherine Mansfiel

A cup of tea (by Katherine Mansfield)

Katherine Mansfield, an outstanding English short-story writer of the 20th century, was born in New Zealand in 1888 and died in 1923. She is the author of a number of excellent short stories which deal with human nature and psychology.
At the age of eighteen she decided to become a professional writer. Her first short stories appeared in Melbourne in 1907, but literary fame came to her in London after the publication of a collection of short stories called "In a German Pension".
Katherine Mansfield took a great interest in Russian literature, particularly in the works of Chekhov. In fact, she considered herself to be a pupil of the great Russian writer.

Rosemary Fell was not exactly beautiful. She was young, brilliant, extremely modern, well dressed and amazingly well read in the newest of the new books. Rosemary had been married two years, and her husband was very fond of her. They were rich, really rich, not just comfortably well-off, so if Rosemary wanted to shop, she would go to Paris as you and I would go to Bond Street.
One winter afternoon she went into a small shop to look at a little box which the shopman had been keeping for her. He had shown it to nobody as yet so that she might be the first to see it.
"Charming!" Rosemary admired the box. But how much would he charge her for it? For a moment the shopman did not seem to hear. The lady could certainly afford a high price. Then his words reached her, "Twenty-eight guineas, madam."
"Twenty-eight guineas." Rosemary gave no sign. Even if one is rich... Her voice was dreamy as she answered: "Well, keep it for me, will you? I'll..." The shopman bowed. He would be willing of course, to keep it for her forever.
Outside rain was falling, there was a cold, bitter taste in the air, and the newly lighted lamps looked sad... At that very moment a young girl, thin, dark, appeared at Rosemary's elbow and a voice, like a sigh, breathed: "Madam, may I speak to you a moment?"
"Speak to me?" Rosemary turned. She saw a little creature, no older than herself who shivered as though she had just come out of the water.
"Madam," came the voice, "would you let me have the price of a cup of tea?"
"A cup of tea?" There was something simple, sincere in that voice; it couldn't be the voice of a beggar. "Then have you no money at all?" asked Rosemary. "None, madam", came the answer. "How unusual!" Rosemary looked at the girl closer. And suddenly it seemed to her such an adventure. Supposing she took the girl home? Supposing she did one of those things she was always reading about or seeing on the stage? What would happen? It would be thrilling. And she heard herself saying afterwards to the amazement of her friends: "I simply took her home with me." And she stepped forward and said to the girl beside her: "Come home to tea with me."
The girl gave a start. "You're — you're not taking me to the police station?" There was pain in her voice.
"The police station!" Rosemary laughed out. "Why should I be so cruel? No, I only want to make you warm and to hear — anything you care to tell me. Come along."
Hungry people are easily led. The footman held the door of the car open, and a moment later they were riding through the dusk.
"There!" cried Rosemary, as they reached her beautiful big bedroom. "Come and sit down", she said, pulling her big chair up to the fire. "Come and get warm. You look so terribly cold."
"I daren't, madam," hesitated the girl.
"Oh, please," — Rosemary ran forward — "you mustn't be frightened, you mustn't, really." And gently she half pushed the thin figure into the chair.
There was a whisper that sounded like "Very good, madam," and the worn hat was taken off.
"And let me help you off with your coat, too," said Rosemary.
The girl stood up. But she held on to the chair with one hand and let Rosemary pull.
Then she said quickly, but so lightly and strangely: "I'm very sorry, madam, but I'm going to faint. I shall fall, madam, if I don't have something."
"Good heavens, how thoughtless I am!" Rosemary rushed to the bell.
"Tea! Tea at once! And some brandy immediately."
The maid was gone and the girl almost burst into tears. She forgot to be shy, forgot everything except that they were both women, and cried out: "I can't go on any longer like this. I can't stand it. I wish I were dead. I really can't stand it!"
"You won't have to. I'll look after you. I'll arrange something. Do stop crying. Please."
The other did stop just in time for Rosemary to get up before the tea came.
And really the effect of that slight meal was amazing. When the tea-table was carried away, a new girl, a light creature with dark lips and deep eyes lay back in the big chair.
At that moment the door-handle turned.
"Rosemary, can I come in?" It was Philip, her husband.
"Of course."
He came in. "Oh, I'm so sorry," he said, as if apologizing, and stopped and stared.
"It's quite all right," said Rosemary, smiling. "This is my friend, Miss —"

Результаты (армянский) 1:

Մի բաժակ թեյ (Քեթրին Mansfield)

Քեթրին Mansfield, նշանավոր Անգլերեն կարճ պատմություն գրող 20-րդ դարում, ծնվել է Նոր Զելանդիայում 1888 թ-ին եւ մահացել է 1923 թ. Նա հեղինակ է մի շարք գերազանց պատմվածքների, որոնք զբաղվում մարդկային բնույթը եւ հոգեբանություն:
Տարեկան հասակում տասնութ նա որոշել է դառնալ պրոֆեսիոնալ գրող: Նրա առաջին նորավեպերը հայտնվել Մելբուրնի 1907 թ., Սակայն գրական համբավը եկան նրան Լոնդոնում հրապարակումից հետո մի պատմվածքների կոչված «Մի գերմանական կենսաթոշակների մասին»:
Katherine Mansfield վերցրեց մեծ հետաքրքրություն է ռուս գրականության, մասնավորապես Չեխովի ստեղծագործության: Ի դեպ, նա համարվում իրեն լինել աշակերտ է ռուս մեծ գրող:

Rosemary Fell չէր հենց գեղեցիկ. Նա երիտասարդ էր, փայլուն, չափազանց արդիական, լավ հագնված եւ Զարմանալի է նաեւ կարդացել է նորագույն է նորատիպ գրքերով. Rosemary էր ամուսնացել է երկու տարի, եւ նրա ամուսինը շատ էր սիրում նրան: Նրանք հարուստ էին, իսկապես հարուստ, ոչ միայն հարմարավետ, ինչպես նաեւ դուրս, այնպես որ, եթե Rosemary ուզում է խանութ, նա գնում է Փարիզ, երբ դուք եւ ես պետք է գնալ Bond Street.
Մի ձմեռային կեսօրին նա գնաց մի փոքրիկ խանութ է նայում մի փոքր վանդակում, որի գործակատար էր պահում նրա համար: Նա ցույց տվեց այն ոչ ոք, քանի դեռ, այնպես որ նա կարող է լինել առաջինը տեսնել այն:
"Հմայիչ!" Rosemary հիացած է արկղը: Բայց որքան էր նա գանձել նրան դրա համար. Մի պահ գործակատար չի, կարծես թե լսել. Տիկինը կարող է, իհարկե թույլ տալ բարձր գին: Ապա նրա խոսքերը հասել է նրան, «Քսան-ութ guineas, տիկին»:
«Քսան-ութ guineas» Rosemary չի տվել նշան: Նույնիսկ եթե մեկը հարուստ է ... Նրա ձայնն երազական, քանի որ նա պատասխանեց. «Դե, պահել այն ինձ համար, կարող եք ես պետք ...« The վաճառող խոնարհած: Նա պետք է պատրաստ իհարկե, պետք է պահել այն նրա համար ընդմիշտ.
Դուրս անձրեւ էր ընկնում, կար սառը, դառը համ է օդում, իսկ նոր լուսավորված լամպեր տխուր ... Հենց այդ պահին մի երիտասարդ աղջիկ, նիհար, մութ, հայտնվել Rosemary ի անկյուն եւ ձայնով, նման հոգոց հանելով, շունչ. «Տիկին, ես կարող եմ խոսել ձեզ մի պահ»:
"Խոսիր ինձ հետ?" Խնկունի շրջվել. Նա տեսավ, մի քիչ արարած, ոչ հին է, քան իրեն, ով shivered քանի որ թեեւ նա նոր էր դուրս գալ ջրից:
«Տիկին,« եկավ ձայնը », որ դուք թույլ տվեք ունեք գինը մի բաժակ թեյ».
«Մի բաժակ թեյ». Կար մի բան պարզ է, անկեղծ է այդ ձայնը. դա չի կարող լինել, որ ձայնը մուրացկան: «Այնուհետեւ պետք է ձեզ փող չկա, բոլորը». խնդրեց Rosemary: «Ոչ ոք, տիկին", - եղավ պատասխանը «Ինչպես անսովոր!" Rosemary նայեց աղջկան ավելի մոտ: Եւ հանկարծ թվաց, իր նման արկածախնդրության. Կարծելով նա վերցրեց աղջկան տուն. Կարծելով, որ նա արել այն բաների նա միշտ կարդում կամ տեսնելով բեմի վրա: Ինչ կպատահի. Դա կլինի ոգեւորություն. Եւ նա լսեց իրեն, ասելով, որից հետո պետք է զարմանս իր ընկերների հետ: «Ես պարզապես վերցրել իր տուն, ինձ հետ»: Եւ նա առաջ եկավ եւ ասաց, որ աղջկա կողքին նրան. «Արի տուն թեյ, ինձ հետ»:
Աղջիկը տվեց մի սկիզբը: «Դու, - դու չես ինձ են ոստիկանություն». Կար ցավ իր ձայնով.
«Ոստիկանության բաժանմունքում!" Խնկունի ծիծաղել: «Ինչու պետք է լինի այնքան դաժան? Ոչ, ես միայն ուզում եմ, որպեսզի դուք ջերմ եւ լսել մի բան Ձեզ հետաքրքրող պատմել ինձ. Եկեք միասին»:
Սոված մարդիկ են հեշտությամբ առաջնորդվում: Որ սպասավոր անցկացրել է դուռը մեքենայի օփենում, իսկ մի պահ անց նրանք ձիավարություն միջոցով սեմին:
«Այնտեղ!" - գոչեց Խնկունի, քանի որ նրանք հասան իր գեղեցիկ մեծ ննջասենյակ. «Արի ու նստիր», - ասել է նա, քաշվել է իր աթոռին, մինչեւ կրակի. «Եկէք եւ ստանալ ջերմ. Դուք նայում, այնքան սարսափելի ցուրտ»:
«Ես daren't, տիկին,« վարանեց աղջկան:
«Օ՜, խնդրում եմ», - Ռոզմարի վազեց - «Դուք չպետք է վախեցած, դուք պետք է ոչ թե, իսկապես». Եւ նրբորեն նա կեսը հրում է բարակ գործիչ ամբիոնում.
Կար մի շշուկով, որը հնչում նման «
«Եվ թույլ տվեք օգնել ձեզ դուրս ձեր վերարկու, նույնպես», - ասել Ռոզմարի:
Աղջիկը, ոտքի կանգնեց: Բայց նա անցկացրել է աթոռին հետ, մի կողմից, եւ թող Ռոզմարի քաշեք:
Ապա նա ասաց արագ, բայց այնքան թույլ ու տարօրինակ. «Ես շատ ցավում է, տիկին, բայց ես պատրաստվում եմ ուշաթափվում եմ պիտի իյնան, տիկին, եթե ես չունեմ ինչ-որ բան»:
«Լավ երկինքը, ինչպես անխոհեմ եմ» Խնկունի շտապել է Bell.
«Tea! Թեյի միանգամից! Եւ ոմանք կոնյակը անմիջապես»:
Սպասուհին էր գնացել, եւ աղջիկը գրեթե լաց. Նա մոռացել է, որ ամաչկոտ, մոռացավ ամեն ինչ բացառությամբ, որ նրանք երկուսն էլ կանայք, եւ աղաղակեց. «Ես չեմ կարող գնալ այլեւս նման. Ես չեմ կարող կանգնել այն. Մաղթում եմ, ես մեռած. Ես, իրոք, չեմ կարող կանգնել դա »
«Դուք ստիպված չեք լինի, ես նայում, հետո ձեզ. Ես գրանցման կազմակերպել ինչ-որ բան: Մի դադարում լաց. Խնդրում եմ ».
Իսկ մյուս արեց դադարեցնել միայն ժամանակին Ռոզմարի է ստանալ մինչեւ որ թեյ եկավ:
Եւ իսկապես այդ ազդեցությունը այդ փոքր ճաշի էր, զարմանալի է: Երբ թեյի սեղանի շուրջ էին իրականացվում հեռավորության վրա, մի նոր աղջիկ, մի թեթեւ արարած մութ շուրթերին եւ խորունկ աչքերով դնելու ետ աթոռին:
Այդ պահին դուռը կարգավորել շրջվել.
«Ռոզմարի, կարող եմ գալ է»: Այն էր, Փիլիպպոսը, նրա ամուսինը:
"Իհարկե."
Նա եկել է. «Օ՜, ես շատ ցավում», - ասել է նա, քանի որ եթե ներողություն խնդրելու, եւ կանգ առավ եւ նայեց:
«Դա բավական ճիշտ», - ասել է Ռոզմարի, ժպտում: «Սա իմ ընկերն է, Miss -"