Over the past fi fteen years, my re

Over the past fi fteen years, my research has
documented that, for many, online life and
smartphone connections have got in the way
of things that people feel are important. We’re so busy
communicating that we don’t have time to think, we don’t
have time to sit down and have a conversation. We’d rather
text than talk. It makes us feel more in control.
A young woman Skypes her grandmother in another city
but does her email during these conversations. She tells
me that she hardly pays attention to what her grandmother
is saying. The young woman does not feel good about
these conversations, although her grandmother seems
pleased. A mother explains that she cannot resist the ‘little
red light’ telling her that she has a new message on her
BlackBerry, even when she is driving on the motorway with
her children in the car. The unread message, that red light,
has come to stand for our feelings of hope. That someone
wants us, that something new is coming into our lives.
A woman explains that when she was in hospital, her
husband worked from her bedside but was so busy with his
device that he didn’t talk to her. Children complain about
parents texting at breakfast
and dinner. Parents at the
playground push a swing
with one hand and scroll
through their messages
with the other. I go to
a funeral and people
are texting, hiding their
phones under their hymn
books.
I remember, not so long ago, when a student
remarked on the fi rst time a friend interrupted
a conversation to take a call. ‘It made me feel
like he was putting me on pause,’ he said. Now,
we all treat each other as ‘pausables’.
An impatient high-school student says to me,
‘If you really need to get in touch with me,
just shoot me a text.’ He sounds just like my
university colleagues who tell me they would
rather avoid face-to-face meetings and would
prefer to communicate with ‘real-time texts’.
I do not want to condemn technology but think
that we have put in place a powerful technology
and have not yet learned to use it in the best
way. But these are early days for the internet.
It is up to us to make and shape it. I wrote my
new book to mark a time of opportunity. We
need to form a more empowering partnership
with technology. Our job is to shape it to our
human purposes.

Результаты (казахский) 1:

Өткен Fi fteen жылда, менің ғылыми-зерттеу болды
көптеген, онлайн өмірі мен, бұл құжатпен
смартфон қосылымдары жолмен алды
адамдар маңызды болып табылады сезінуге заттарын. Біз сондықтан бос боласыз
, біз емес, біз ойлауға уақыт жоқ екенін байланысып
отыруға және сөйлесу үшін уақыт бар. Біз емес, келеді
әңгіме емес мәтінді. Ол АҚШ-тың бақылау астам сезінесіз.
Жас әйел басқа қалада өз әжесінің Skypes
бірақ бұл сөйлесулер кезінде оның электрондық пошта жасайды. Ол былай дейді
ол әрең әжесі қандай көңіл бөледі деп мені
айтқан. Жас әйел туралы жақсы сезінеді емес
әжесі, меніңше, дегенмен, бұл әңгімелер
риза. Ана Ол аз төтеп беру мүмкін емес түсіндіреді
ол өзінің жаңа хабар бар екенін айтып, қызыл жарық «
, ол бар автомагистраль бойынша болса да, BlackBerry
машинада балаларымен. Оқылмаған хабар, бұл қызыл жарық,
үміт біздің сезімдеріміздің жақтаймыз келді. Яғни біреу
жаңа нәрсе біздің өмірімізге енген екенін, бізге қалайды.
Әйел ауруханада болған кезде, оның түсіндіруінше,
күйеуі төсегіндегі бастап жұмыс істеді, бірақ оның бар, сондықтан бос болды
, ол онымен сөйлесіп емес, құрылғы. Балалар шағымданды
таңғы уақытта мәтіндік ата-аналар
және кешкі. Ата-аналар кезінде
ойын алаңында, әткеншектер итеріп
бір қолыңызбен жылжыңыз
олардың хабарлар арқылы
басқа. Мен барып,
жаназа мен адамдар
олардың жасырынып, мәтіндік
олардың әнұраны астында телефондарын
кітаптар.
Мен сондықтан ұзақ уақыт бұрын, студенттік кезде емес, есте
досы үзіліп алдымен уақыт бойынша атап
қоңырау қабылдауға әңгіме. «Бұл маған сезінуге жасалған
, ол үзілістен мені қою секілді», деді ол. Енді,
біз барлық «pausables» деп бір-біріне қарайды.
Шыдамсыз жоғары мектеп оқушысы, маған былай деді
: «Сен шын мәнінде менімен байланыста алу керек болса,
жай ғана маған мәтінді ататын.» Ол жай ғана менің сияқты естіледі
, олар еді, айтшы маған, университет әріптестерімен
орнына бетпе-бет кездесу болдырмау және еді
«нақты уақыттағы мәтіндер» қарым-қатынас қалайды.
Мен технологиясын айыптаймыз келмейді, бірақ ойлаймын
, біз жерде қуатты қойған технологиясы
және әлі үздік оны пайдалануға білдіңіз емес
жолмен. Бірақ бұл интернет ерте күндер болып табылады.
Ол оны жасауға және қалыптастыруға бізге дейін. Менің жазған,
мүмкіндігі уақытын белгілеу үшін жаңа кітабын. Біз
неғұрлым уәкілдік серіктестікті қалыптастыру қажет
технологиясымен. Біздің жұмысымыз біздің оны қалыптастыруға болып табылады
адам мақсаттары.