For six hours we shot through the b

For six hours we shot through the barren landscape of the Karoo desert in South Africa. Just rocks and sand and baking sun. Knowing our journey was ending, Daniel and I just wanted to remember all we had seen and done. He used a camera. I used words. I had already finished three notebooks and was into the fourth, a beautiful leather notebook I'd bought in a market in Mozambique.
Southern Africa was full of stories. And visions. We were almost drunk on sensations. The roaring of the water at Victoria Falls, the impossible silence of the Okavango Delta in Botswana. And then the other things: dogs in the streets, whole families in Soweto living in one room, a kilometre from clean water.
As we drove towards the setting sun, a quietness fell over us. The road was empty - we hadn't seen another car for hours. And as I drove, something caught my eye, something moving next to me. I glanced in the mirror of the ar; I glanced sideways to the right, and that was when I saw them. Next to us, by the side of the road, thirty, forty wild horses were racing the car, a cloud of dust rising behind them - brown, muscular horses almost close enough to touch them, to smell their hot breath. I didn't know how long they had been there next to us.
I shouted to Dan :"Look!" but he was in a deep sleep, his camera lying useless by his feet. They raced the car for a few seconds, then disapperaed far behind us, a memory of heroic forms in the red landscape.
When Daniel woke up an hour later I told him what had happened.
"Wild horses?" he said. "Why didn't you wake me up?"
"I tried but they were gone after a few seconds."
"Are you sure you didn't dream it?"
"You were the only one who was sleeping."
"Typical," he said. "The best photos are the ones we never take."
We checked into a dusty hotel and slept the sleep of the dead

Результаты (белорусский) 1:

За шэсць гадзін мы здымалі праз пустынны пейзаж пустыні Карру ў Паўднёвай Афрыцы. Усяго камяні і пясок і сонца. Выпечка Ведаючы наша падарожжа было заканчэнне, Даніэль, і я проста хацеў, каб памятаць усё, што мы бачылі і зрабілі. Ён выкарыстаў камеру. Я выкарыстаў слова. Я ўжо скончыў тры ноўтбука і быў у чацвёртым, прыгожая скура ноўтбук я купіў на рынку ў Мазамбіку.
Паўднёвай Афрыцы быў поўны гісторый. І бачання. Мы былі амаль выпіў па адчуваннях. Шум вады на вадаспад Вікторыя, немагчымага маўчання Дэльта Окаванго ў Батсване. І тады іншыя рэчы :. Сабакі на вуліцах, цэлыя сем'і, якія жывуць у Соуэто ў адным пакоі, за кіламетр ад чыстай
вады, як мы паехалі ў бок заходзячага сонца, А цішыня звалілася на нас. Дарога была пустая - мы не бачылі іншы аўтамабіль на працягу некалькіх гадзін. І, як я ехаў, нешта кінулася ў вочы, што-то рухаецца побач са мной. Я паглядзеў у люстэрка АР; Я пакасіўся направа, і што было, калі я ўбачыў іх. Побач з намі, у баку ад дарогі, трыццаць, сорак дзікія коні імчалі аўтамабіль, воблака пылу рост за імі - карычневыя, мускулістыя коні амаль дастаткова блізка, каб закрануць іх, адчуваць пах іх гарачае дыханне. . Я не ведаю, як доўга яны былі там побач з
намі, я крыкнуў Дэн: "Глядзі!" але ён быў у глыбокім сне, яго камера ляжала бескарысным ногі. Яны імчаліся аўтамабіль на працягу некалькіх секунд, а затым disapperaed далёка ззаду нас, памяць пра гераічныя формаў у чырвоным ландшафту.
Калі Данііл пазней прачнуўся гадзіну я сказаў яму, што адбылося.
"Дзікія коні"? сказаў ён. "Чаму ты не разбудзіў мяне?"
"Я спрабаваў, але яны сышлі праз некалькі секунд."
"Вы ўпэўненыя, што вы не марыць?"
"Вы былі адзіным, хто спаў."
"Тыповы, "сказаў ён. «Лепшыя фатаграфіі з'яўляюцца тыя, якія мы ніколі не прымаюць."
Мы праверылі ў пыльны гатэль і спаў мёртвым сном