The weather's been wonderful since

The weather's been wonderful since yesterday, and I've perked up quite a bit. My writing, the best thing I have, is coming along well. I go to the attic almost every
morning to get the stale air out of my lungs. This morning when I went there, Peter was busy cleaning up. He finished quickly and came over to where I was sitting onmy favorite spot on the floor. The two of us looked out at the blue sky, the bare chestnut tree glistening with dew, the seagulls and other birds glinting with silver as they swooped through the air, and we were so moved and entranced that we couldn't speak. He stood with his head against a thick beam, while I sat. We breathed in the air, looked outside and both felt that the spell shouldn't be broken with words. We remained like this for a long while, and by the time he had to go to the loft to chop wood, I knew he was a good, decent boy. He climbed the ladder to the loft, and I followed; during the fifteen minutes he was chopping wood, we didn't say a word either. I watched him from where I was standing, and could see he was obviously doing his best to chop the right way and show off his strength. But I also looked out the open window, letting my eyes roam over a large part of Amsterdam, over the rooftops and on to the horizon, a strip of blue so pale it was almost invisible. "As long as this exists," I thought, "this sunshine and this cloudless sky, and as long as I can enjoy it, how can I be sad?"

Результаты (македонский) 1:

Времето е се прекрасно од вчера, и јас сум perked до доста. Моето пишување, најдоброто нешто што го имам, доаѓа заедно и. Јас одам на поткровје речиси секое
утро за да се добие застојаниот воздух надвор од моите бели дробови. Утрово, кога отидов таму, Петар беше зафатен чистење. Тој заврши брзо и дојде до местото каде што седеше onmy омилено место на подот. Ние двајцата погледна, надвор на сино небо, голи костен облеана со роса, галебите и други птици искорнати, со сребро, како тие паднаа низ воздухот, и бевме толку трогнати и занесен што не можеше да зборува. Стоеше со главата врз дебел зрак, додека седев. Дишевме во воздухот, Погледнав надвор и двајцата се чувствува дека магија не треба да се прекине со зборови. Останавме како тоа, за долго време, и од времето кога тој мораше да оди на таванот да се исецка дрво, знаев дека тој бил добар, пристоен момче. Тој се искачи на скалата на мансарда, и го следев; во текот на петнаесет минути цепеше дрва, не кажа збор или. Го гледав од каде што стоев, и може да се види дека е очигледно прави од себе за да се исецка на вистински начин и ја покажат својата сила. Но, јас, исто така, погледна низ отворениот прозорец, допуштајќи очите ми се шета во текот на еден голем дел на Амстердам, во текот на покривите и на хоризонтот, лента на сино толку бледа тоа е речиси невидлив. "Се додека постои", си помислив, "ова сонце и тоа ведрото небо, и се додека можам да уживам во тоа, како можам да бидам тажен?"