For many years, analyses of sterlin

For many years, analyses of sterling and macroeconomic policy in Britain
during the 1960s focussed on the struggle of the Labour governments of
Harold Wilson to defend sterling between 1964 and 1967. Little was published
on the tribulations of sterling after devaluation from £1=$2.80 to
£1=$2.40 on 18 November, 1967, although its fragility throughout 1968 was
acknowledged by Tomlinson, and Cairncross and Eichengreen pointed to
the significant level of international support required to preserve the new
parity.1 Their work showed that Britain needed £1,300m in backing from
overseas monetary authorities in 1968. This covered a current and short-term
capital account deficit of over £1,400m without running down gold and foreign
exchange reserves to the point at which further devaluation became
inescapable. The accepted explanation for this apparent generosity has been that
after devaluation the international financial community—the Bank for
International Settlements (BIS) in Basle, the central bankers of the leading industrial states, and the International Monetary Fund (IMF)—were all
determined to support sterling to avert further devaluation. They feared that
the collapse of the junior reserve currency could lead to the development
of pressure on the main one, the dollar, itself also in deficit with the rest of
the world. the Bretton Woods international monetary system based on the
universal acceptability of the dollar and on fixed—but adjustable—exchange
rates. The fear was not groundless: there had been a rush to sell dollars and
buy gold at the time of the sterling devaluation

Результаты (греческий) 1:

Για πολλά χρόνια, οι αναλύσεις της Αγγλίας και της μακροοικονομικής πολιτικής στη Βρετανίακατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, επικεντρώθηκε στον αγώνα των κυβερνήσεων της εργασίαςHarold Wilson να υπερασπιστεί στερλίνα μεταξύ 1964 και το 1967. Λίγο δημοσιεύθηκεσχετικά με τα δεινά της στερλίνας μετά την υποτίμηση από £1 = $2.80 να£1 = $2.40 στις 18 Νοεμβρίου 1967, αν και την αστάθεια σε ολόκληρη το 1968 ήταναναγνωριστεί από Tomlinson, και Cairncross και Eichengreen επεσήμανετο σημαντικό επίπεδο της διεθνούς υποστήριξης που απαιτούνται για τη διατήρηση του νέουparity.1 έργο τους έδειξε ότι η Βρετανία χρειάζεται £1, 300m σε υποστήριξη απόυπερπόντια νομισματικές αρχές το 1968. Αυτό καλύπτεται ένα ρεύμα και βραχυπρόθεσμεςέλλειμμα πάνω από £1, 400m δεν τρέχει κάτω από χρυσό και ξένων Κίνησηκεφαλαίωνσυναλλαγματικά αποθέματα, μέχρι το σημείο στο οποίο περαιτέρω υποτίμηση έγινεαναπόφευκτη. Η αποδεκτή εξήγηση για αυτή την προφανή γενναιοδωρία που έχειμετά την υποτίμηση της διεθνούς χρηματιστικής Κοινότητας — η Τράπεζα γιαΔιεθνών Διακανονισμών (BIS) στη Βασιλεία, οι κεντρικοί τραπεζίτες του κράτους κύρια βιομηχανική, και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ)-ήταν όλοιαποφασισμένη να στηρίξει στερλίνα για την αποτροπή περαιτέρω υποτίμηση. Που φοβούντανη κατάρρευση του junior αποθεματικού νομίσματος θα μπορούσε να οδηγήσει στην ανάπτυξητης πίεσης για το κυριότερο, το δολάριο, ο ίδιος επίσης στα έλλειμμα με το ΥΠΟΛΟΙΠΟτον κόσμο. του διεθνούς νομισματικού συστήματος του Bretton Woods με βάση τοκαθολική αποδοχή του δολαρίου και για σταθερό — αλλά ρυθμιζόμενο-ανταλλαγήποσοστά. Ο φόβος δεν ήταν αβάσιμες: υπήρξε μια βιασύνη για να πωλούν δολάρια καιαγοράζουν χρυσό κατά τη στιγμή της υποτίμησης στερλίνα

Результаты (греческий) 3:

Για πολλά χρόνια, οι αναλύσεις της στερλίνας και μακροοικονομικής πολιτικής στη Βρετανία
κατά τη δεκαετία του 1960 ενδιαφέρθηκε για τον αγώνα των εργαζομένων στις κυβερνήσεις των
Harold Wilson να υπερασπιστεί sterling μεταξύ 1964 και 1967. Λίγη δημοσιεύθηκε
για τα παθήματα της στερλίνας μετά υποτίμηση από £ 1 = $2,80 έως
£ 1 = $2,40 στις 18 Νοεμβρίου 1967, παρόλο που η ευθραυστότητα σε όλη 1968 ήταν
αναγνώρισε Tomlinson,Και Cairncross Eichengreen και επεσήμαναν
το σημαντικό επίπεδο της διεθνούς υποστήριξης που απαιτούνται για να διατηρήσετε το νέο
parity.1 εργασία τους έδειξαν ότι η Βρετανία χρειάζεται £1.300 m σε υπόθεμα από
υπερπόντια νομισματικές αρχές το 1968. Αυτό που καλύπτει την τρέχουσα και βραχυπρόθεσμων κεφαλαίων
έλλειμμα πάνω από £ 1.400μ χωρίς να κρέμονται χρυσού και ξένων
Ανταλλαγή αποθεμάτων για το σημείο στο οποίο περαιτέρω υποτίμηση έγινε
αναπόφευκτο. Η αποδεκτή εξήγηση για αυτό το φαινόμενο η γενναιοδωρία έχει ότι
μετά υποτίμηση της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κοινότητας-η Τράπεζα για
Διεθνών Διακανονισμών (BIS) στη Βασιλεία, ο κεντρικών τραπεζιτών των ηγετικών βιομηχανικών κρατών, και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) -ήταν όλοι
Αποφασισμένη να υποστηρίξει αγγλικές λίρες για να αποτρέψει τις περαιτέρω υποτίμηση. Φοβούνται ότι
η κατάρρευση του junior αποθεματικό νόμισμα ενδέχεται να οδηγήσει στην ανάπτυξη
της πίεσης της κύριας μία, το δολάριο, η ίδια επίσης στο έλλειμμα με την υπόλοιπη
τον κόσμο. του Bretton Woods διεθνές νομισματικό σύστημα που θα βασίζεται στο
καθολικής αποδοχής και του δολαρίου με σταθερό αλλά ρυθμιζόμενα-ανταλλαγής
ταχύτητες.Ο φόβος δεν ήταν αβάσιμη: εκεί είχε ένα rush να πουλήσει δολάρια και
αγοράζουν χρυσό στην εποχή της υποτίμησης της αγγλικής λίρας