SURPRISE by J. GalsworthyThere was

SURPRISE by J. Galsworthy
There was a time when geniuses sometimes starved. But there is no reason why a genius must starve in our modern times. The following story of my friend, Bruce, proves that this is true. He was almost sixty when I met him, and he was the author of about fifteen books. The few people who really understood serious realistic literature called him 'a genius'. But Bruce was not interested in what people thought of him or his work. He never read criticism of his books in the newspapers or magazines. He lived alone in his small, dark, dirty room. From time to time he disappeared for several months; and then he appeared again and began to write.
He was a tall, thin man with a face like mark Twain's: black eyebrows, a grey moustache and grey hair. His eyes were dark brown and sad; they seemed not to belong to his face or to the world around him. He had never married, and lived quite alone. He never had much money; and the year I am writing about had been even worse than usual for him. His last book had been a hopeless failure. Besides, he had had an operation, which had cost him much money and left him too weak to work. The day I went to see him, I found him in a gloomy mood, half lying on two chairs, smoking strong cigarettes, which I hated.
"Hello!" he said, and then continued without giving me a chance to ask after his health: "Last night I went into a place that they call a cinema. Have you ever been in once?"
"Ever been? Do you know how long the cinema has existed? Since 1900!"
"Is that so? A terrible place, and terrible people in it. Well, last night they showed a film – what a thing! I've never read such an idiotic story or seen such idiotic characters. How can people look at it? I'm writing a parody on it."
"A parody on an idiotic film?"
"Yes! My heroine is one-quarter black, three quarters white. She is unbelievably beautiful, and all the men run af ter her. Her brother, a man with a heart of stone, wants her to marry a millionaire, who is as bad as he is. All the characters have deep, dark secrets in their lives." He laughed.
"How can you spend your time on such foolishness?" I asked.
"My time!" he answered angrily. "Who needs my time? Nobody buys my books. I'll probably 'starve to death!" He took a page of scenario and laughed again as he read it. "In that film last night they had a race between a train and a car. I've done better: I have a race between a train, a car, an airplane and a horse."
I began to be interested. "May I look at your scenario when you have finished it?" I asked.
"It's already finished. I enjoyed writing it so much that I couldn't sleep until I had come to the end." He gave me the papers. "Take it, you'll have a good laugh, I hope. The heroine's secret is that she isn't black at all. She is part Spanish, part French, and she is a southern aristocrat. And the bad brother isn't really her brother, and the millionaire in reality is a poor man, and the man she loves, who seems to be poor, is really rich." And he laughed until his face was red and his eyes were full of tears.
I went away worried about him, about his health and his penniless condition. How could I help him? How could anybody help him?
After dinner that evening, I began to read the scenario. There were thirty-five pages, and as soon as I had read ten of them, it was clear to me that he had written a masterpiece. I knew that any good film company would be glad to pay whatever he wanted to ask for it. "But," I thought. "if I go to him and tell him what I am planning to do with his scenario, he'll throw it in the fire. He'll never agree to be known as the author of such a thing. I remember how he laughed at it. How can I make him allow me to do whatever I like with the scenario?"
I went to see him again the next day. He was reading.
I interrupted him. "Must I give you back the scenario, or can I keep it?"
"What scenario?"
"The one that you gave me to read yesterday."
"Oh! What do I need it for? Throw it away."
"All right," I said. "I'll throw it away. Excuse me,I see you're busy."
"No, I'm not," he said. "I have nothing to do. It's f oolish to try to write anything: I get less and less for every book I publish. I am dying of poverty."
"It's your own fault," I said. "You refuse to think about what the public wants."
"How can I know what they want?"
"You don't try to. If I tell you how to make some money by writing something that the public wants, you’ll throw me out of the room."
I returned home and did a little work on the scenario. It was very easy; it was a fine scenario. I wanted to write his name on it, but I was afraid to. At last I decided not to write his name, but to say it was written by 'a genius'. That's a wonderful word; everybody respects it and fears it a little. I knew that after they read the scenario, they would feel it really was written by a genius.
I took it to a leading film company the next day with a note saying: "The author, a recognised literary genius, f or his own reasons prefers to remain unknown." The company was silent for two weeks, but I wasn't worried. I knew they would come to me: they had to – the scenario was too good, it couldn't f ail. And when they appeared, I refused their first offers. I made them come three times. At last I gave them an ultimatum. They agreed to all my demands, as I knew they would: they knew how much the scenario was worth.
Now I had come to the last and greatest difficulty. How could I give the money to Bruce? Many wild ideas came to my mind. At last I decided that I would say I had sold the scenario, because I wanted to make some money f or myself. "He'll be angry with me, but he won't be able to refuse to take the money," I thought.
When I came to his room, I found him lying on two chairs, as usual, smoking his black cigarettes and playing with an old cat that he had found in the street. I asked after his health, and then said: "There's something I must tell you – I'm afraid you may think it rather unpleasant."
"Go on!" he ordered.
"Do you remember that scenario that you wrote and gave me about six weeks ago?"
"Yes, you do. About the beautiful black aristocrat."
"Oh," he laughed. "That foolish thing!"
'-'Well, I sold it."
"What? Who wants to publish a thing like that?"
"It isn't published. They are making a film out of it. A superfilm, they call it."
His eyes opened wide.
"Don't argue," I said. "It's done – I've sold it and here is the money – three thousand pounds. I had to do some work on it, so if you want to pay me ten per cent, I won't refuse."
"My God!" he said.
"Yes, yes," I went on, speaking more quickly. "I know what you are thinking. I know your high ideas about art and literature and culture. But that's all nonsense, Bruce. The story may be vulgar, I agree. But we're vulgar, it's foolish to pretend we are not. vI don't mean you, of course, but people in general. The film will be good entertainment."
I couldn't look at the f ire in his eyes, and I hurried to defend myself.
"You don't live in the world, Bruce. You don't understand what ordinary people want; something to make their grey lives a little brighter. They want blood, excitement of any kind. You haven't hurt them by this film, you have been kind to them. And this is your money, and I want you to take it!"
The cat suddenly jumped down. I waited, expect- ing the storm to begin at any moment. Then I began again. "I know that you hate the cinema and everything connected with it..."
His voice interrupted me. "Nonsense!" he roared. "What are you talking about? Who said I hate the cinema? I go there three times a week!"
This time, I cried, "My God!" I pushed the money into his hand and ran away, followed by the cat.

Результаты (казахский) 1:

J. Голсуорси күтпеген жерден
ғұлама кейде аштықтан уақыт болды. Бірақ данышпан біздің қазіргі замандағы ашыққандарға керек неге ешқандай себеп жоқ. Менің досым мынадай әңгіме, Брюс, бұл сөздерінің растығын дәлелдейді. Мен оған кездескен кезде ол дерлік алпыс болды, және ол туралы он бес кітап авторы болды. Шын мәнінде ауыр шынайы әдебиет түсінген бірнеше адам «данышпан» деп атаған. Бірақ адамдар оған Брюс немесе оның жұмыс ойлаған мүдделі емес еді. Ол газеттерде немесе журналдарда оның кітаптар сын оқып ешқашан. Ол кішкентай, қара, лас бөлмеде жалғыз өмір сүрген. Мезгіл-мезгіл ол бірнеше ай бойы жоғалып; содан кейін ол қайтадан пайда және жаза бастады.
Ол Марк Твен сияқты тұлға бар биік, жіңішке адам болды: қара қасы, сұр және сұр мұртты шашты. Оның көзі қоңыр, қара және қайғылы болды; олар оның тұлға немесе оған айналасындағы әлемнің тиесілі емес, көрінген. Ол үйленген және өте жалғыз өмір сүрген ешқашан. Ол көп ақша ешқашан; және мен туралы жазып отырмын жылы оған әдеттегіден тіпті нашар болды. Оның соңғы кітап үмітсіз сәтсіздікке болды. Сондай-ақ, ол оған көп қаражат және жұмыс істеуге тым әлсіз, оны тастап кеткен операция, болды. Мен оны барып күні Мен жек көрген мықты темекі, шылым шегу, жартысы екі кафедра жатып, мрачные көңіл-күй оны табылған.
«Сәлеметсіз бе!» деді ол, содан кейін маған оның денсаулығына кейін сұрауға мүмкіндік берген жоқ жалғастырды: «. Мен олар кино қоңырау орнына кірді Өткен түні Сіз бір кездері бір рет болдыңыз ба?»
«Ever болды сіз қанша уақыт кино білесіз бе? !? «1900 жылдан бастап дамып келеді
», сондықтан түршігерлік орны, сондай-ақ оған қорқынышты адам Ал, өткен түні олар фильмді көрсетті -?.! қандай нәрсе мен мұндай ессіздік әңгіме немесе көрген осындай идиотских таңбаларды оқып емеспін. қалай адам оған қарауға болады? мен оған пародия жазып отырмын. «
» Егер ессіздік пленкаға пародия? «
» Иә! Менің Батыр төрттен үш ақ, бір-тоқсан қара болып табылады. Ол керемет сұлу, және барлық адамдар AF тер оны іске қосыңыз. оның ағасы, тас жүрек бар адамды, оның ол сияқты жаман миллионер, үйленгісі келетінін. Барлық кейіпкерлер өз өмірінің терең, қара құпиясы бар. « Ол күліп.
«Егер сіз осындай ақымақтықтың сіздің уақыт жұмсауға болады?» Мен сұрады.
«Менің уақыт!» ол ызалы жауап берді. «Кім менің уақыт қажет? Ешкім менің кітаптар сатып алады. Мен, бәлкім,» аштықтан өліп алатындарыңыз! « Ол сценарий бетті алып, ол оны оқи ретінде қайта күлді. «. Олар пойыз және автомобиль арасындағы жарыста екенін фильм өткен түні мен жақсы Қолынан: Мен пойыздың арасындағы жарыста бар, автокөлікті, ұшақты және жылқы.»
Мен мүдделі болуы бастады. «Сіз оны аяқтаған кезде мен сіздің сценарий қарап бола ма?» Мен сұрады.
«Ол қазірдің өзінде аяқталды жатыр. Мен соңына келді дейін Мен ұйықтай алмай, ол сонша жазбаша ұнады.» Ол маған қағаздарды берді. «Егер сіз жақсы күлкі бар алатындарыңыз, оны алыңыз, мен бір бөлігі француз, испан Ол бөлігі болып табылады. Батыр құпия ол барлық қара емес болып табылады. Үміттенеміз, және ол оңтүстік ақсүйектер болып табылады. Ал жаман емес, ағасы шын мәнінде, оның ағасы, және іс жүзінде миллионер, кедей болып көрінеді кедей адам, ал ол жақсы көреді адам шын мәнінде бай. « Ал оның бет қызыл дейін ол күлді оның көзіне жас толы болды.
Мен оның денсаулығы мен оның жай-күйі туралы нищим, алыс ол туралы алаңдаушылық барды. Қалай оған көмектесе алар еді? Қалай ешкім оған көмектесе алар еді?
Кешкі асқа сол кеште кейін, мен сценарийін оқи бастады. Онда отыз бес беттер болды, сондай-ақ жақын арада, мен олардың он оқыдым ретінде ол туындыларымен жазған маған түсінікті болды. Мен кез-келген жақсы кинокомпания ол сұрауға келеді кез келген төлеуге қуанышты болатынын білген. «Бірақ,» Мен ойладым. Мен оған барып, мен оның сценарий істеу жоспарлап отырмын оған айтайын, егер «, ол отқа оны лақтырып болады. Ол мұндай нәрсе авторы ретінде белгілі болады келісесіз ешқашан боласыз. Мен ол күлген есімде ол. қалай оны маған сценарий ұнайды кез келген жасауға мүмкіндік? «жасауға болады
, мен келесі күні қайтадан оны көруге барды. Ол. Оқып
Мен оны тоқтатты. «Мен сізге сценарийін қайтып беруі керек, немесе мен оны сақтауға болады?»
, «Қандай сценарий?»
«Сіз кеше оқып маған берді бір.»
«О! Мен оны не істеу керек? Оны лақтырып тастайды.»
«Барлық оң, «Мен деді. «Мен оны лақтырып боласыз. Кешіріңіз, менің ойымша, сіз бос емес боласыз қараңыз.»
«Жоқ, мен емеспін,», деді ол. «Мен ештеңе жоқ, бұл ештеңе жазуға тырысады F oolish екен:... Мен кедейлік өліп жатырмын Мен жариялауға әрбір кітабының аз және аз алуға»
«Бұл, өз кінәм,» Мен деді. «Сіз мемлекеттік қалайды қандай туралы ойлауға бас тартады.»
«Қалай, олар келеді білуге болады?»
«Сіз үшін тырыспаңыз. Мен саған айтып Егер қоғамдық қалайды нәрсе жазу арқылы біраз ақша жасауға қалай, сіз боласыз бөлмеде мені лақтырып «.
мен үйге оралып, сценарий бойынша сәл жұмыс жасады. Бұл өте оңай болды; бұл ұсақ сценарий болды. Мен оған оның аты жазғым келді, бірақ мен үшін қорықтым. Соңында Мен оның есімін жазу, бірақ ол «гений» арқылы жазылған айтуға емес шешті. Бұл тамаша сөз ғой; барлығы оны құрметтейді және ол аздап қорқады. Менің ойымша, олар сценарийді оқып кейін, олар шын мәнінде бұл гений жазған сезінуге болатынын білген.
Мен деген белгімен келесі күні жетекші фильм компанияға қатысты: «авторы, танылған әдеби Genius, F немесе өз себептері белгісіз қалады көреді. « Компания екі апта үнсіз болды, бірақ мен алаңдаушылық емес еді. Менің ойымша, олар маған келіп еді білген: олар тура келді - сценарий тым жақсы болды, ол мүмкін емес F Ail. Олар пайда болған және, мен олардың бірінші ұсыныстарын бас тартты. Мен оларға үш рет келіп құрады. Соңында Мен оларға ультиматум берді. Менің ойымша, олар еді білген Олар, менің барлық талаптарына келісті: олар сценарий құны қанша екенін білген.
Енді мен соңғы және ең үлкен қиындық келді. Қалай Брюс ақша бере алар еді? Көптеген жабайы идеялар менің ойымша келді. Соңында Мен кейбір ақша F немесе өзім жасауға келеді, себебі мен, сценарийін сатқан айтуға болар еді деп шештік. «Ол маған ашуланып болады, бірақ ол ақша алуға бас тартуға мүмкін болмайды,» Мен. Ойладым
оның қара шылым, Мен оның бөлмесіне келгенде, мен оған әдеттегідей, екі орындық жатып, табылған және ол көшеде таптым ескі мысық ойнап. Мен оның денсаулығы кейін сұрады, содан кейін былай деді: «Мен саған айтып керек нәрсе бар - Мен Сіз бұл өте жағымсыз ойлаймын мүмкін қорқамын.»
«Бойынша өтіңіз»! Ол тапсырды.
«сіз шамамен алты апта бұрын жазған және маған берді сценарий есіңізде ме?»
«Иә, сіз бе. әдемі қара ақсүйектеріне туралы.»
«О», деді ол күліп. «Бұл ақылсыз нәрсе!»
«-'Well, Мен оны сатқан.»
«Не? Кім мұндай нәрсе жариялауға қалайды? «
,» Бұл жарияланған емес. Олар одан фильм жасайды. . А superfilm, олар оны қоңырау «
. Оның көз кеңінен ашылған
» дау емес, «Мен деді.» Бұл жасалады - Мен оны сатқан және мұнда ақша болатынмын - үш мың фунт. Мен сізге маған он процентінен аспауға тиіс төлеуге келсе, Мен бас тартуға емес, сондықтан, оған кейбір жұмыс істеу керек еді «.
» Менің Құдайға! «Деді ол.
» Иә, иә, «Мен әлдеқайда тез сөйлеп, барды». Мен не ойлап отырғандарыңды білемін. Мен өнер мен әдебиет және мәдениет туралы сіздің жоғары идеялар білемін. Бірақ бұл барлық ерунда, Брюс ғой. Әңгіме тұрпайы болуы мүмкін, келісемін. Бірақ біз тұрпайы тағылмаған, бұл біз емес, үміткер ақымақтық болады. VI әрине, сіз білдіреді, бірақ жалпы адам жоқ. Фильм жақсы ойын-сауық болады «.
Мен оның алдында F IRE қарап емес еді, мен өзімді қорғауға асықты.
» Сіз, әлемде Брюс өмір сүріп емес. Сіз қарапайым адамдар келеді түсіну емес; олардың сұр сәл жарқын тұрады жасауға нәрсе. Олар кез келген түрдегі қан, толқудың келеді. Сіз оларға мейірімді болды, бұл фильм арқылы оларды ренжіткен жоқ. Және бұл сіздің ақша, және менің ойымша, сіз оны қабылдауға келеді! «
Мысық кенеттен Мен күтті. Төмен секіріп, ұзақтығының кез келген уақытта бастауға дауыл ды. Содан кейін мен қайтадан бастады.» Мен, сен кино және бәрін жек екенін білеміз онымен байланысты ... «
Оның дауысы мені тоқтатты.» Мылжыңды! «ол взревел.» Сіз не туралы айтылған? Кім Мен кино жек деді? Мен онда аптасына үш рет барып! «
Бұл уақыт, Мен жыладым,» Менің Құдайым! «Мен оның қолына ақша итеріп және қашып, мысық кейін.