^TEXT. A DAY'S WAIT by Ernest Hemin

^
TEXT. A DAY'S WAIT by Ernest Hemingway

Hemingway, Ernest (1899-1961): a prominent American novelist and short-story writer. He began to write fiction about 1923, his first books being the reflection of his war experience. "The Sun Also Rises" (1926) belongs to this period as well as "A Farewell to Arms" (1929) in which the antiwar protest is particularly powerful.

During the Civil War Hemingway visited Spain as a war correspondent. His impressions of the period and his sympathies with the Republicans found reflection in his famous play "The Fifth Column" (1937), the novel "For Whom the Bell Tolls" (1940) and a number of short stories.

His later works are "Across the River and into the Trees" (1950) and "The Old Man and the Sea" (1952) and the very last novel "Islands in the Stream" (1970) published after the author's death. In 1954 he was awarded a Nobel Prize for literature.

Hemingway's manner is characterized by deep psychological insight into the human nature. He early established himself as the master of a new style: laconic and somewhat dry.

He came into the room to shut the windows while we were still in bed and I saw he looked ill. He was shivering, his face was white, and he walked slowly as though it ached to move. "What's the matter, Schatz?"12

"I've got a headache."

"You'd better go back to bed."

"No, I'm all right."

"You go to bed. I'll see you when I'm dressed."

But when I came downstairs he was dressed, sitting by the fire, looking a very sick and miserable boy of nine years. When I put my hand on his forehead I knew he had a fever.

"You go up to bed," I said, "you're sick."

"I'm all right," he said.

When the doctor came he took the boy's temperature.

"What is it?" I asked him.

"One hundred and two."13

Downstairs, the doctor left three different medicines in different colored capsules with instructions for giving them. One was to bring down the fever, another a purgative, the third to overcome an acid condition. The germs of influenza can only exist in an acid condition, he explained. He seemed to know all about influenza and said there was nothing to worry about if the fever did not go above one hundred and four degrees. This was a light epidemic of flu and there was no danger if you avoided pneumonia.

Back in the room I wrote the boy's temperature down and made a note of the time to give the various capsules.

"Do you want me to read to you?"

"All right, if you want to," said the boy. His face was very white and there were dark areas under his eyes. He lay still in the bed and seemed very detached from what was going on.

I read aloud from Howard Pyle's14 ^ Book of Pirates, but I could see he was not following what I was reading.

"How do you feel, Schatz?" I asked him.

"Just the same, so far," he said.

I sat at the foot of the bed and read to myself while I waited for it to be time to give another capsule. It would have been natural for him to go to sleep, but when I looked up he was looking at the foot of the bed, looking very strangely.

"Why don't you try to go to sleep? I'll wake you up for the medicine."

"I'd rather stay awake."

After a while he said to me, "You don't have to stay in here with me, Papa, if it bothers you."

"It doesn't bother me."

"No, I mean you don't have to stay if it's going to bother you."

I thought perhaps he was a little light-headed and after giving him the prescribed capsules at eleven o'clock I went out for a while.

It was a bright, cold day, the ground covered with a sleet that had frozen so that it seemed as if all the bare trees, the bushes, the cut brush and all the grass and the bare ground had been varnished with ice. I took the young Irish setter for a little walk up the road and along a frozen creek.

At the house they said the boy had refused to let any one come into the room.

"You can't come in," he said. "You mustn't get what I have." I went up to him and found him in exactly the position I had left him, white-faced, but with the tops of his cheeks flushed by the fever, staring still, as he had stared, at the foot of the bed.

I took his temperature.

"What is it?"

"Something like a hundred," I said. It was one hundred and two and four tenths.

"It was a hundred and two," he said.

"Who said so?"

"The doctor."

"Your temperature is all right," I said. "It's nothing to worry about."

"I don't worry," he said, "but I can't keep from thinking."

"Don't think," I said. "Just take it easy."

"I'm taking it easy," he said and looked worried about something.

"Take this with water."

"Do you think it will do any good?"

"Of course, it will,"

I sat down and opened the Pirate Book and commenced to read but I could see he was not following, so I stopped.

"About what time do you think I'm going to die?" he asked.

"What?"

"About how long will it be before I die?"

"You aren't going to die. What's the matter with you?"

"Oh, yes, I am. I heard him say a hundred and two."

"People don't die with a fever of one hundred and two. That's a silly way to talk!"

"I know they do. At school in France the boys told me you can't live with forty-four degrees. I've got a hundred and two."

He had been waiting to die all day, ever since nine o'clock in the morning.

"You poor Schatz," I said. "Poor old Schatz, it's like miles and kilometers. You aren't going to die. That's a diflerent thermometer. On that thermometer thirty-seven is normal. On this kind it's ninety-eight."

"Are you sure?"

"Absolutely," I said. "It's like miles and kilometers. You know, like how many kilometers we make when we do seventy miles in the car?"

"Oh," he said.

But his gaze at the foot of the bed relaxed slowly. The hold over himself relaxed too, finally, and the next day it was very slack and he cried very easily at little things that were of no importance.

Результаты (казахский) 1:

^
Мәтін. Эрнест Хемингуэй арқылы бір күндік күте Хемингуэя, Эрнест (1899-1961): көрнекті американдық жазушы және қысқа әңгіме жазушы. Ол, 1923 туралы өз соғыс тәжірибесі көрініс болып табылатын өзінің алғашқы кітаптар Қиял жаза бастады. (1926), «күн тарайды» антивоенных наразылық әсіресе қуатты болып табылатын осы кезеңде тиесілі, сондай-ақ «Қош бол, қару» (1929). Азаматтық соғыс Хемингуэй әскери тілші ретінде Испанияға барып барысында. Кезеңнің өз әсерлерімен мен республикашылдар оның көзайымы өзінің атақты пьесасы көрініс «бесінші колонна» (1937), «үшін қоңырау ұрады» (1940) және қысқа әңгімелер бірқатар роман табылған. Оның кейінірек жұмыстар «болып табылады өзені арқылы және ағаштар «(1950) және» Шал мен теңіз «(1952) және ең соңғы романы» Stream аралдары «(1970) авторлық қайтыс болғаннан кейін жарық көрген. 1954 жылы ол әдебиет үшін Нобель сыйлығына ие болды. Хемингуэй ның тәртіппен Адамның болмысын терең психологиялық Insight сипатталады. Ол ерте, жаңа стиль шебері ретінде өзін құрылған: ықшамды және біршама құрғақ. Ол бізге төсек болды және әлі де Мен ол ауырып қарап көрдім, ал, терезесін жабу үшін бөлмесіне келді. Ол бет ақ болды, дрожала, және ол жылжыту үшін болғанынан гөрi, бірақ ол сондай-ақ баяу жүрді. «Мәселе қандай, Schatz?» 12 «Мен бас ауыруы алдым.» «Сен жақсы қайтып төсек өтіңіз келеді.» «Жоқ, мен барлық оң тұтамын». «Сіз төсек өтіңіз. Мен сені көресіз мен киінген жатырмын кезде «. Бірақ мен төменгі келгенде ол тоғыз жыл өте ауру және жазатайым ұл қарап, өрт отырған, киген. Мен оның маңдайына қолымды қойсақ Мен ол безгегі болды білген. «Сіз төсек дейін барып,» Мен «Сіз ауырып боласыз.», Деп атап өтті «Мен барлық оң сенімдімін», деді ол. Деді дәрігер, ол алды келгенде баланың температурасы. «бұл не?» Деп сұрадым мен. «Бір жүз екі.» 13 Төменде, дәрігер оларды бергені үшін нұсқаулықтарға түрлі түсті капсулалар үш түрлі дәрі-дәрмектер қалдырды. Бірі, екіншісі Слабительное, қышқыл жағдайын жеңу үшін үшінші безгегі төмен әкеледі болды. Тұмау өскіндер ғана қышқыл күйде өмір сүре алады, деп түсіндірді ол. Ол барлық тұмау туралы білу, көрінген және қызба жүз жоғарыда барып төрт градус жоқ, егер туралы алаңдатты ештеңе жоқ деді. Бұл тұмаудың жеңіл эпидемиялық болды және сіз пневмония болдырмауға, егер қауіп жоқ еді. Артқа бөлмесінде Мен төмен баланың температурасы жазды және әр түрлі капсулаға беруге уақыт жазып құрады. «Саған оқып келе ме? « » егер қажет болса Барлық құқықтар «, бала деді. Оның бет өте ақ болды және оның көз астындағы қара жерлер болды. Ол әлі күнге дейін төсек жатып және өте не болып жатқанын бөлек көрінді. Мен қарақшылар Говард Pyle's14 ^ бір дауыстап оқып, бірақ мен ол менің оқып не мынадай болған жоқ көре алмады. «Егер, Schatz сезінесіз қалай? « Деп сұрадым мен. «Тек сол, әлі күнге дейін», деді ол. Мен төсек етегінде отырды және ол басқа капсула беруге уақыт болуы үшін Мен күтті, ал өзіме оқыды. Менің ойымша, ол өте біртүрлі қарап, төсек етегінде іздеген дейін қарап, қашан оған ұйқы өту үшін табиғи, бірақ еді. «Сіз спать тырысыңыз емес, неге? Мен сізді ояту алатындарыңыз медицина «. » Мен емес, ояу келеді. « ол» бұл сізді мазалайды, егер Сіз, Папа, маған осында қалуға қажеті жоқ. «, маған былай деді біраз уақыттан кейін » бұл мені мазалайды. « » жоқ, менің ойымша, сіз, ол сізді алаңдатпай жатыр, егер қалуға бар. қажеті жоқ дегенді білдірмейді « Менің ойымша, ол сәл жеңіл басқарды және он сағат оған белгіленген капсулаларды берген соң, мен біраз уақыт шығып, бәлкім ойладым. ол барлық жалаң ағаштар, бұталар, кесілген щеткамен және барлық шөп, егер көрінді және жалаңаш жер мұз лакпен қапталған болды, сондықтан мұздатылған еді соңы қарға қапталған жер, жарқын, суық күн болды. Мен жолда және мұздатылған Creek бойымен сәл серуенге жас Ирландияның Setter алды. Олар бала қандай да бір бөлмесіне келіп қайтармаған айтты үйінде. «Сіз бара алмаймын», деді ол. «Сіз маған қандай алуға тиіс емес». Мен оған дейін барып, Мен оған кетіп дәл қалпында оны тауып, ақ-қырлы, бірақ безгегімен жуылып оның щек шыңы бар, ол төсек етегінде, таращился болды ретінде, әлі қарап. Мен алды оның температурасы. «бұл не?» , «жүзге сияқты нәрсе,» Мен деді. Ол жүз және екі және төрт оннан болды. «Бұл жүз екі болды», деп атап өтті ол. «Сондықтан кім айтты?» , «Дәрігер». «Сіздің температурасы бәрі дұрыс болып табылады», деді менің. «Бұл туралы алаңдатты ештеңе екен.» «Мен, уайымдама», деді ол, «бірақ мен ойлау жасырылған алмаймын.» «Деп ойламаймын,» Мен деді. «Тек. Оңай қабылдауға» «Менің ойымша, бұл оңай отырып жатырмын», деді ол және бір нәрсе уайымдап қарап. «Сумен осы алыңыз.» «Егер ол кез келген жақсы жасаймыз деп ойлайсыз ба?» «Әрине, ол», болады мен сел және Pirate кітап ашты және оқып бастады, бірақ мен ол мынадай болған жоқ көре алатын, сондықтан мен тоқтатты. «Сен маған өлуге бара жатырмын деп ойлайсыз қай уақытта туралы?» ол. сұрады «Не?» «? Мен өліп бұрын қанша уақыт болады туралы» «? сіздермен бірге мәселе қандай. Сіз өледі жиналады емес» Мен оны жүз айта естідім. Мен: «О, иә, мен екі. « » адамдар бір жүз екі безгегі бірге өлуге емес. Яғни айту ақымақ жолы! « » мен олар мұны білемін. Францияда мектепте сіз ұлдар қырық төрт дәрежесі бар өмір сүру мүмкін емес маған айтты . мен жүз екі алдым. « Ол бұрын-соңды таңертең тоғызда, өйткені, барлық күні өледі күтті. » Сіз кедей Schatz, «мен деді. «Жаман ескі Schatz ол миль және шақырым сияқты. Сіз өледі жиналады емес. Бұл diflerent термометр ғой. Бұл Термометрді отыз жеті қалыпты болып табылады. Осы түрi бойынша оны тоқсан сегіз ғой.» «Ме?» «Absolutely ,« Мен айттым. «Бұл миль және шақырым сияқты. Білесіз бе, біз машинада жетпіс шақырым істеу кезінде біз жасауға қанша шақырым сияқты?» «О», деді ол. Бірақ баяу демалып төсек етегінде оның көзқарасы. Тым рақаттанған өзіне астам ұстам, сайып келгенде, ал келесі күні бұл өте бүгілген болды және ол ешқандай маңызы болды шағын нәрселер өте оңай жылап.