Lautisse Paints Again H.A. SmithEve

Lautisse Paints Again
H.A. Smith

Everybody knows by this time that we met Lautisse on board a ship, but few people know that in the beginning, Betsy and I had no idea who he was.
At first he introduced himself as Monsieur Roland, but as we talked he asked me a lot of questions about myself and my business and finally he asked me if I could keep a secret and said: "I am Lautisse."
I had no idea who he was. I told Betsy and af ter lunch we went up and talked to the ship's librarian, asked him a few questions. And then we found out that my new friend was probably the world's best living painter. The librarian found a book with his biography and a photograph. Though the photograph was bad, we decided that our new acquaintance was Lautisse all right. The book said that he suddenly stopped painting at 53 and lived in a villa in Rivera. He hadn't painted anything in a dozen years and was heard to say he would never touch the brush again.
Well, we got to be real friends and Betsy invited him to come up to our place for a weekend.
Lautisse arrived on the noon train Saturday, and I met him at the station. We had promised him that wewouldn't have any people and that we wouldn't try to talk to him about art. It wasn't very difficult since we were not very keen on art.
I was up at seven-thirty the next morning and I remembered that I had a job to do. Our vegetable garden had a fence around it which needed a coat of paint. I took out a bucket half full of white paint and a brush and an old kitchen chair. I was sitting on the chair thinking, when I heard footsteps and there stood Lautisse. I said that I was getting ready to paint the garden fence but now that he was up, I would stop it. He protested, then took the brush from my hand and said, "First, I'll show you!" At that moment Betsy cried from the kitchen door that breakfast was ready. "No, no," he said. "No breakfast, – I will paint the fence." I argued with him but he wouldn't even look up from his work. Betsy laughed and assured me that he was having a good time. He spent three hours at it and fin-
back to town on the 9. 10 that evening and at the station he shook my hand and said that he hadn't enjoyed himself so much in years.
We didn't hear anything from him for about 10 days but the newspapers learnt about the visit and came to our place. I was out but Betsy told the reporters everything and about the fence too. The next day the papers had quite a story and the headlines said: LAUTISSE PAINTS AGAIN. On the same day three men came to my place from different art galleries and offered 4.000 dollars for the fence. I refused. The next day I was of f ered 25.000 and then 50.000. On the fourth day a sculptor named Gerston came to my place. He was a friend of Lautisse. He advised me to allow the Palmer Museum in New York to exhibit it for a few weeks. He said that the gallery people were interested in the fence because Lautisse had never before used a bit of white paint. I agreed. So the f ence was put in the Palmer Museum. I went down myself to have a look at it. Hundreds of people came to see the fence, and I couldn't help laughing when I saw my fence because it had a fence around it.
A week later Gerston telephoned me and asked to come to him. He had something important to tell me. It turned out that Lautisse visited the exhibition and signed all the thirty sections of my fence. "Now," said Gerston, "you have really got something to sell." And indeed with Gerston's help, 29 of the 30 sections were sold within a month's time and the price was 10.000 each section. I didn't want to sell the 30th section and it's hanging now in our living-room.

Результаты (казахский) 1:

Lautisse бояулар Тағы
HA Смит

Everybody біз бортында кемені Lautisse кездесті осы уақытқа біледі, бірақ бірнеше адам басында, Бетси, мен ол ұғымдар жоқ екенін білемін.
Әуелі ол Monsieur Роланд өзін таныстырды, бірақ біз «. мен Lautisse сенімдімін»: ол маған өзім және менің бизнес туралы көптеген сұрақтар сұрады және, ақырында, ол менің құпияны сақтай алатын болса мені сұрады және деді әңгімелесті
мен ол бейхабар болатын. Мен оған бірнеше сұрақтар қойды, біз барып, кеме кітапханашы әңгімелесті Бетси және AF тер ланч айтты. Ал содан кейін біз менің жаңа досы, бәлкім, ең үздік әлемдік тұрмыс суретші екенін анықтады. Кітапханашы оның биографиясы және фотографиямен кітап табылды. Фотосурет нашар болғанына қарамастан, біз біздің жаңа танысы Lautisse барлық дұрыс болды деп шешті. Кітап ол кенеттен 53 кескіндеме тоқтатты және Rivera жылы Виллем өмір сүрген деп мәлімдеді. Ол ондаған жылдар ештеңе боялған емес еді және ол қайтадан Щеткасы Touch ешқашан айтуға тыңдалды.
Ал, біз нағыз дос болу үшін алды және Бетси демалыс біздің жерге келіп шақырды.
Lautisse түске келді поезд Сенбі, мен станциясында оны кездесті. Біз кез келген адам бар, біз өнер туралы онымен сөйлесіп көріңіз емес еді wewouldn't оған уәде еткен болатын. Біз өнер өте мүдделі болған жоқ, өйткені, бұл. Өте қиын болған жоқ
, мен жеті-отыз дейін келесі күні таңертең болды және Мен істеу жұмысқа екенін еске алды. Біздің бақша бояу пальто қажет оны айналдыра қоршау болды. Мен ақ бояумен және қылқаламмен және ескі ас кафедрасының жартысы толы шелек алып. Мен қадамдар естігенде мен Lautisse тұрды кезде, кафедра ойлау үстінде отырған болатын. Мен бақша қоршауы бояу дайындалуда болды, бірақ қазір ол екенін, мен оны тоқтату келетінін айтты. Ол менің қолынан щетка алып, былай деді:, содан кейін наразылық «Біріншіден, Мен сені көрсетейін!» Сол сәтте Бетси таңғы ас дайын екенін есіктен жылады. «Жоқ, жоқ», деді ол. «Жоқ таңғы ас, - Мен қоршау бояу болады». Мен онымен бекітеді, бірақ ол тіпті оның жұмысына дейін қарап емес еді. Бетси күліп және ол жақсы уақыт бар деп мені сендірді. Ол оған үш сағат өткізді және аяқталғанын
9. 10 Сол күні кешке қайта қалаға және станциясында ол менің қолымды қысып, ол жылдары сонша өзін ләззат емес айтты.
Біз үшін одан ештеңе естіген шамамен 10 күн, бірақ газет сапары туралы білді және біздің жерге келді. Мен, бірақ Бетси тілшілері бәрін айтып берді және де қоршаудың туралы. Келесі күні жұмыстар өте баяндаған және газеті былай деді: LAUTISSE ТАҒЫДА бояулар. Сол күні үш кісі түрлі көркем галереялар менің үйіме келіп, қоршау үшін 4.000 доллар ұсынды. Мен бас тартты. Мен F болған келесі күні 25.000, ал содан кейін 50.000 лады. Төртінші күні Gerston атындағы мүсінші менің үйіме келді. Ол Lautisse досы болды. Ол Нью-Йоркте Палмер Мұражай бірнеше апта оны танытуға мүмкіндік маған кеңес берді. Ол Lautisse бұрын ақ бояумен біраз пайдаланылатын ешқашан, өйткені галереясы адам қоршаумен мүдделі болды деп мәлімдеді. Мен келістім. Сондықтан F минимумынан Палмер мұражайында қойылды. Мен оған көзқараспен өзімді төмендеді. Жүздеген адам қоршауы көруге келді, және ол оны айналдыра қоршау болды, өйткені менің қоршауы көргенде Мен күліп көмектесе алмады.
Бір аптадан кейін Gerston маған қоңырау және оған келіп сұрады. Ол мені айтып маңызды нәрсе болды. Ол Lautisse көрмесін аралады және менің қоршаудың барлық отыз бөлімдер қол қойды, деп шықты. «Қазір,» Gerston «Сіз сатуға нәрсе шын мәнінде алды» деді. Ал шын мәнінде Gerston көмегімен, 30 секция 29 ай уақыт ішінде сатылды және баға 10.000 әрбір бөлім болды. Мен 30 бөлімін сатуға келеді емес және ол біздің тірі-бөлмеде қазір ілулі жатыр.