THE OPEN WINDOW (after H. Munro)“My

THE OPEN WINDOW (after H. Munro)
“My aunt will come down in a few minutes, Mr Nuttel,” said a girl of fifteen, showing him into the sitting-room. Mr Nuttel was a young painter who had recently had a nervous breakdown. The doctors had told him that he should go away for a holiday. They warned him, however, against crowded resorts and recommended a complete rest in a quiet country-place. So here he was, in a little village, with letters of introduction from his sister to some of the people she knew.
“Some of the people there are quite nice," his sister had said to him. "1 advise you to call on Mrs Sappleton as so on as you arrive. } owe the wonderful holiday I had to her.”
"Do you know many of the people round here?” as ked the girl when "they were sitting comfortably on the sofa.
“No, I’m afraid I don’t," answered Mr Nuttel. “I’ve never been here before. My sister stayed here four years ago, you know, and she gave me letters of introduction to some of the people here.”
“Then you know nothing about my aunt, do you?” asked the girl.
"Only her name and address,” said the visitor.
“Her great tragedy happened just three years ago,” said the child.
“Her tragedy?” asked Mr Nuttel.
“You may wonder why we keep that window wide open on вп October afternoon,” went on the girl, pointing to a Large French window.
“It’s quite warm for this time of year,” said Mr Nut- tfc!. “But has that window anything to do with the tra gedy?’
“Exactly three years ago my aunt’s husband and her two young brothers walked out through that window. They went shooting and never came back. When they were cros sing the river their boat probably turned over and they were all drowned. Their bodies were never found. That was the most horrible part of the tragedy.” Here the girl stopped. There were tears in her eyes and she drew a handkerchief out of her pocket. “Three years have passed, but my poor aunt still thinks that they will come back some day, they and the little brown dog that was drowned with them, and walk in through that window just as they always did. That is why the window is kept open every evening till it’s quite dark. Poor dear aunt, she can’t understand that they’ve left for ever. She’s crowing worse day by day, so let me give you some advice. Don’t be surprised at anything she says or does: she will start telling you all over again how they went out — her husband, with his coat over his arm, and her youngest brother, singing ‘Bertie, why don’t you come?...’ as she once told me. You know, sometimes, on quiet evenings like this, 1 almost get a feeling that they will all walk in through that window, and the whole family will be gathered in here again.’’ The young girl finished her sad story. There was a long pause, and Mr Nut- tel was glad when Mrs Sappleton at last entered the room. .
“I’m sorry I’m late,” she said, “but I hope my niece has entertained you well."
“Yes, she’s been very amusing,” said Mr Nuttel.
“D’you mind the open window?” asked Mrs Sappleton. “My husband and brothers will soon be home from shooting and they always come into the house this way." And she went on speaking gaily about shooting. After what Mr Nut tel had just heard, he looked worried.
“The doctors told me,” he said, trying to change the subject, “to have a rest here and to avoid anything that would make me feel nervous.”
“Did they?” said Mrs Sappleton in a voice which showed that she was not at all interested in what Mr Nuttel was saying. She never took her eyes off the open window and suddenly cried out:
“Here they are at last! Just in time for tea. How tired they look.”
Mr Nuttel looked at the girl and saw that she was looking out through the open window with horror in her eyes. Mr Nuttel turned round slowly in his seat, looked in the same direction and saw three figures walking across the garden towards the window. They all carried guns and one of them had a coat over his shoulder. A tired brown dog w’as following them. Noiselessly they approached the house, and then a young voice began to sing. “Bertie, why don’t you come?”
Mr Nuttel seized his hat and ran out of the house like mad.
“Here we are, my dear,” said Mrs Sappleton’s husband, coming in through the window. “We’ve enjoyed ourselves very much. I wonder what made that gentleman run out so quickly when we came up? Who is he?”
“A very strange young man, called Nuttel. He could only talk about his illness. He didn’t say a single interes ting thing. I don’t understand why he ran out that way without saying good-bye,” said his wife.
“I think it was the dog,” said the niece calmly. "He told me that he was afraid of dogs. Once when he was attacked by a pack of dogs somewhere in India, he was so frightened that he started running like mad, and finding himself in a cemetery, climbed down into a newly-dug grave, where he had to spend the night. Since then he has always been afraid of dogs.”
She was very good at inventing stories and did it artis tically.

Результаты (казахский) 1:

(H. Манро кейін) ашық терезе
«Менің тәтем бірнеше минут төмен келеді, мырза Nuttel,» он бес қыз отырысы-бөлмесіне оны көрсетіп, деді. Мырза Nuttel жақында жүйке тозуы, ширыққан болды жас суретші болды. Дәрігерлер ол мереке кетеді керек екенін айтты. Олар, толып курорттарының қарсы, алайда, оны ескертті және тыныш ел-жерде толық демалуға ұсынылады. Сондықтан мұнда ол білген адамдардың кейбір оның апа енгізу әріптермен, кішкентай ауылында болды.
«Кейбір адамдар өте жақсы бар,» оның әпкесі оған айтқан еді. «Шақырамыз кеңес береміз 1 сондықтан сіз келіп, сондай-ақ ханым Sappleton. } Мен оған болған тамаша мереке қарыздармыз. «
» Сен дөңгелек мұнда адамдар көп білесің бе? «Қыз Aгент бойынша жылжымайтын ретінде» олар диванға отыруға ыңғайлы болды.
«Жоқ, мен», Мен емес, қорқамын мырза Nuttel жауап берді. «мен бұрын осында емеспін. Әпкем сіздер білесіздер, төрт жыл бұрын осы жерде тоқтап, және ол маған мұнда халықтың кейбір енгізу хаттар табыс етті.»
«Сонда сен тәтеммен туралы ештеңе білмейді, сізді істеу ? «қыз сұрады.
» Тек оның атауы мен мекен-жайы, «келуші деді.
» оның ұлы трагедия ғана үш жыл бұрын болған «, бала деді.
» оның трагедия? «мырза Nuttel сұрады.
» біз бұл сақтауға неге таңырқадың мүмкін вп қазан күні түстен кең ашық терезе, «ірі француз терезеде көрсетіп, қыз шықты.
» Бұл жылдың осы уақыт үшін өте жылы екен, «мырза мускат жаңғағы КПБ деді !. «Бірақ? Tra Gedy істеу терезенің ештеңе бар
» Дәл үш жыл әпкемнің күйеуінің бұрын және оның екі жас бауырлары деп терезе арқылы шықты. Олар түсіру барып, ешқашан қайтып келді. Олар ОЦР өзен ән кезде олардың қайық, бәлкім, аударылып және олар барлық суға кетті. Олардың денелері табылды ешқашан болды. Бұл қайғылы ең жан түршігерлік бөлігі болды. «Міне, қыз тоқтатты. Онда ол көзіне жас болды және ол өзінің қалтасынан суырып платок. «Олар әрдайым сияқты үш жыл өтті, бірақ менің кедей тәтем әлі де кейбір күні қайтып келеді деп санайды, олар және олармен толдым кішкене қоңыр ит, және бұл терезе арқылы жүруге. Бұл өте қараңғы дейін терезе әр кеш ашық сақталады сондықтан. Poor Құрметті тәтем, ол олар мәңгі қалдырды болатынмын екенін түсіну мүмкін емес. Ол сондықтан саған қандай да бір кеңес берейін, күн сайын нашар кричащие жатыр. Дейді ол немесе ештеңе таң болмайды: ол олар шығып кетті қалай барлығын қайтадан сізге айтып басталады - оның қолын оның үстінен пальто бар күйеуін, және оның кенже інісі, «Берт ән, сіз келген жоқ неге ? ... «ол мені бір рет айтты ретінде. Сіз 1 дерлік олар барлық терезе арқылы жүре береді деп сезімін алуға, осы сияқты тыныш кештер, кейде, білемін, және бүкіл отбасы қайтадан осында жиналды болады. '' Жас қыз қайғылы оқиғаны аяқталды. Онда ұзақ үзіліс болды, және ханым Sappleton өткен бөлмеге кірген мырза мускат жаңғағы тел қуандым. .
«Мен кешіктім Кешіріңіз», ол былай деді: «бірақ менің племянница ақ сізді көңіл үміттенеміз».
«Иә, ол өте қызықты болды», мырза Nuttel деді.
«D'сіз ашық терезені қарсы?» ханым Sappleton сұрады. «Менің жұбайым және ағайынды ұзамай үйге түсіру болады және олар әрқашан үйіне осы жолдан». Ал ол ату туралы көңілді сөйлеген шықты. Мырза жаңғағы тел ғана естігендерін, ол алаңдаушылық қарап. Кейін
ол тақырыпты өзгерту тырысып, былай деді: «дәрігерлер, маған айтқан» «Мұнда демалуға және мені жүйке сезімде қалатындай ешқандай болдырмау үшін.»
«Олар жасадық ? «ол барлық мырза Nuttel не айтып тұрғанын мүдделі емес екенін көрсетті дауыспен ханым Sappleton деді. Ол ашық терезеден мүлдем тыс оның көз алды және кенеттен қатты дауыстап ешқашан:
«Міне, олар соңғы болып табылады! Тек шай уақыт. Қалай шаршаған олар күтеміз «.
Мырза Nuttel қыз қарап және ол өз алдында қасіретін ашық терезе арқылы қарап жатқанын байқады. Мырза Nuttel бір бағытта қарап және терезенің қарай бағы арқылы жаяу үш қайраткерлері көрдім, оның орнынан баяу бұрылды. Олар барлық мылтық асырылады және олардың біреуі оның иық пальто болды. Оларды келесі w'as А шаршап қоңыр ит. Дыбыссыз олар үй жақындады, ал содан кейін жас дауысты ән бастады. «Егер сіз келген жоқ неге? Берт,»
мырза Nuttel оның шляпалар тәркіленді және MAD сияқты үйден жүгіріп.
«Мұнда біз, менің қымбат,» Миссис Sappleton күйеуі терезе арқылы келіп, былай деді:. «Біз өте өзімізді ұнады. Менің ойымша, біз келді кезде джентльмен сондықтан тез таусылып, бұл жасалған қандай екен? Ол кім? «
Nuttel деп аталатын» өте біртүрлі жас жігіт. Ол тек өзінің ауру туралы айттық. Ол бір interes орнату нәрсе айтпаған. Ол қоштасқан жоқ екенін тәсілі жүгіріп неге Мен түсінбеймін «, оның әйелі деді.
» Менің ойымша, бұл ит болды деп ойлаймын «, жиені тыныш деді. «Ол иттерді қорықтым айтты. Ол бір жерде Үндістанда иттерді шабуыл кезде кейін, ол MAD сияқты іске соншалықты испугался және зират өзін табу, жаңадан көміп тастаған түсіп көтерілді ол түнеуге мәжбүр болған ауыр,. содан бері ол әрқашан иттер қорқады болды. «
ол тарихты ойлап өте жақсы болды және tically оны Артис жасады.