Caged by L.E. ReevePurcell was a sm

Caged by L.E. Reeve

Purcell was a small, fussy' man; red cheeks and a tight melonlike stomach. Large glasses so magnified his eyes as to give him the appearance of a wise and kind owl.

He owned a pet shop. He sold cats and dogs and monkeys; he dealt in fish food and bird seed, prescribed remedies for ailing canaries, on his shelves there were long rows of cages. He considered himself something of a professional man.

There was a constant stir of life in his shop. The customers who came in said:

"Aren't they cute'! Look at that little monkey! They're sweet."

And Mr. Purcell himself would smile and rub his hands and nod his head.

Each morning, when the routine of opening his shop was completed, it was the proprietor's custom to perch on a high stool, behind the counter, unfold his morning paper, and digest the day's news.

It was a raw, wintry day. Wind gusted against the high, plateglass windows. Having completed his usual tasks, Mr. Purceil again mounted the high stool and unfolded his morning paper. He adjusted his glasses, aad glanced at the day's headlines.

There was a bell over the door that rang whenever a customer entered. This morning, however, for the first time Mr. Purcell could recall, it failed to ring. Simply he glanced up, and there was the stranger, standing just inside the door, as if he had materialized out of thin air.

The storekeeper slid off his stool. From the first instant he knew instinctively, that the man hated him; but out of habit he rubbed his hands, smiled and nodded.

"Good morning," he beamed. "What can I do for you?"

The man's shiny shoes squeaked forward. His suit was cheap, ill-fitting, but obviously new. Ignoring Purcell for the moment, he looked around the shadowy shop.

"A nasty morning," volunteered the shopkeeper. He clasped both hands across his melonlike stomach, and smiled importantly. Now what was it you wanted?"

The man stared closely at Purcell, as though just now aware of his presence. He said, "I want something in a cage."

"Something in a cage?" Mr. Purcell was a bit confused. "You mean — some sort of pet?"

"I mean what I said!" snapped' the man. "Something in a cage. Something alive that's in a cage."

"I see," hastened the storekeeper, not at all certain that he did. "Now let me think. A white rat, perhaps? I have some very nice white rats."

"No!" said the xnan. "Not rats. Something with wings. Something that flies."

"A bird!" exclaimed Mr. Purcell.

"A bird's all right." The customer pointed suddenly to a cage which contained two snowy birds. "Doves? How much for those?"

"Five-fifty," came the prompt answer. "And a very reasonable price. They are a fine pair."

"Five-fifty?" The man was obviously disappointed. He produced a five-dollar bill. "I'1 like to have those birds. But this is all I've got. Just five dollars."

Mentally, Mr. Purcell made a quick calculation, which told him that at a fifty cent reduction he could still reap a tidy profit. He smiled kindly "My dear man, if you want them that badly, you can certainly have them for five dollars."

"I'll take them." He laid his five dollars on the counter. Mr. Purcell unhooked the cage, and handed it to his customer. "That noise!" The man said suddenly. "Doesn't it get on your nerves?"

"Noise? What noise?" Mr. Purcell looked surprised. He could hear nothing unusual.

"Listen." The staring eyes came closer. "How long d'you think it took me to make that five dollars?"

The merchant wanted to order him out of the shop. But oddly enough, he couldn't. He heard himself asking, "Why — why, how long did it take you?"

The other laughed. "Ten years! At hard labour. Ten years to earn five dollars. Fifty cents a year."

It was best, Purcell decided, to humor him. "My, my! Ten years. That's certainly a long time. Now"

"They give you five dollars," laughed the man, "and a cheap suit, and tell you not to get caught again."

The man swung around, and stalked abruptly from the store.

Purcell sighed with sudden relief. He walked to the window and stared out. Just outside, his peculiar customer had stopped. He was holding the cage shoulder-high, staring at his purchase. Then, opening the cage, he reached inside and drew out one of the doves.He tossed it into the air. He drew out the second and tossed it after the first. They rose like balls and were lost in the smoky gray of the wintry city. For an instant the liberator's silent gaze watched them. Then he dropped the cage and walked away.

The merchant was perplexed. So desperately had the man desired the doves that he had let him have them at a reduced price. And immediately he had turned them loose. "Now why," Mr. Purcell muttered, "did he do that?" He felt vaguely insulted.

Результаты (казахский) 1:

LE Рива арқылы тескіші

Purcell шағын, суетливый «адам болды; қызыл щеки және тығыз melonlike асқазан. Ірі көзілдірік сондықтан оған дана және мейірімді үкінің көрінісін беруге ретінде өз көз марапатталсын.

Ол Pet цехын тиесілі. Ол иттерді және мысықтарды мен маймылдарды сатылған; ол өзінің сөрелерінде торшаларын ұзақ жолдар болды, балық азық-түлік және құс тұқым, әлсіреп канареек белгіленген құқықтарды қорғау тәсілдерін қаралады. Ол өзіне кәсіби адамның бір нәрсе болып саналады.

Оның дүкенде өмір тұрақты Размешивать болды. : Келді клиенттер деді

: «Олар тәтті екеніңді аз маймыл қараңызшы, олар» сүйкімді емес пе.!! «

Өзі күлкі және сүрту қолын және оның басын етейік еді және мырза Purcell.

Әр күні таңертең, қашан жоспарлы оның дүкені аяқталды ашу, ол үшін сөрелер, жоғары нәжістің бойынша поставьте оның таңғы газетті ашылмаған, және күннің жаңалықтары үшін кәсіпкердің таңдамалы болды.

ол шикізат, суық күн болды. Жел жоғары, plateglass терезелер қарсы gusted. Оның әдеттегі міндеттерді аяқтап, мырза Purceil қайтадан жоғары стульчик орнатылған және оның таңертең қағазды алды. Ол Aad күндік тақырыптары қарап, оның көзілдірік түзетіледі.

Тұтынушы енгізілген кезде, соғылды есікке астам қоңырау болды. Бүгін таңертең, алайда, мырза Purcell еске алмады алғаш рет, ол сақина алмады. Ол жұқа ауаның материалдандырылған болмағандай Жай, ол, қарап бөтен болды, жай ғана есігінде тұрған.

Қоймашысы оның табуретке соскользнул. Алғашқы сәтте жылдан бастап ер оны жек көретін, яғни түйсікті білген; бірақ әдеті қолын сылап улыбнулся, кивнул.

«Қайырлы таң», деді ол арқалықтардың. «Мен сен үшін не істей аламыз?»

Адамның жылтыр аяқ киім алға еңбегімен. Оның костюм, арзан ауырып-штуцер, бірақ анық жаңа болды. Сәтке Purcell елемеу, ол көлеңкелі дүкенде айналасында қарап.

«Жағымсыз таңертең,» саудагерлерге еркімен. Ол melonlike асқазанға арқылы қаланды, екі қолды, және бастысы күлімсіреді. Енді ол сізге? «Іздеуде жүрген қандай

адам өз қатысуын дәл қазір хабардар, бірақ сондай-ақ, Перселл мұқият қарап. Ол былай деді:» Мен Торша нәрсе келеді «.

» Торша Something? «Мырза Purcell сәл абзал . «Сіз білдіреді - ПЭТ қандай?»

, «Мен не айтқанын білдіреді» адамды түсірген. «Торша Something!. Нәрсе деп Торша ғой. «Тірі

» Мен көріп, «қоймашысы ол жасады деп белгілі бір емес барлық, асықты.» Енді маған ойланып көрейік. Ақ егеуқұйрықтарды, бәлкім? Мен кейбір өте жақсы ақ егеуқұйрықтарды бар. «

» Жоқ! «Xnan деді.» Not егеуқұйрықтардан. Қанаттарымен нәрсе. Ұшады нәрсе. «

» А құс! «Мырза Purcell воскликнул.

» Құс барлық оң. «Тапсырыс беруші екі қарлы құстарды қамтылған торға кенеттен атап өтті.» Көгілдір? Қанша сол үшін? «

» Бес-елу, «жедел жауап. Келді» және өте қонымды баға. Олар «. Тамаша жұп болып

». Ол бес долларлық заң шығарды. Ер анық разочарован «? Бес елу» сол құстар алғым I'1. Бірақ бұл, менің алдым барлық болып табылады. Тек бес доллар. «

Ақыл, мырза Purcell елу пайызы қысқарту ол әлі пайда абайлап орып алатынын айтып берді жылдам есептеу, жасалған. Ол мейіріммен күлімсіреді» Менің қымбатты адамды, егер олардың келсе нашар, Сіз, әрине, болады деп бес доллар оларды бар. «

» мен оларды аламын. «Ол қарсы өзінің бес доллар қойды. мырза Purcell торға ағытылған, және оның тұтынушыға оны табыс етті.» Бұл шу! «ер кенеттен деді.» үтік «ол сіздің нервтердің т?»

«Noise? Қандай шу? «Мырза Purcell таң көрінді. Ол ерекше ештеңе ести алмады.

» Тыңдаңыз. «Қарап көз жақын келді.» Сіз бұл бес доллар көз алды мені қалай ойлайсыз ұзақ d'? «

Оны тапсырыс келеді көпес . цех Бірақ таңданарлықтай, ол мүмкін емес, ол өзі, сұрап естідім. «Неге? - неге, қанша уақыт сізді жасады»

басқа күлді «Он жыл.! Қатты еңбек кезде. Бес доллар табу үшін он жыл. Елу цент жылына. «

Бұл ең үздік болды, Purcell әзіл үшін, оны шешті.» Менің, менің! Он жыл. Бұл, әрине, ұзақ уақыт. Енді «

, адамды күліп» және арзан костюм, және қайтадан ұсталу үшін емес саған айтып. «» Олар, бес доллар береді «

ер вынырнули және дүкенінен күрт барыпты.

Purcell кенеттен выдохнула. Ол жүріп терезеге және қарап. Тек тыс, оның өзіндік клиенттерге тоқтатты. ол сатып алу кезінде қарап, жасуша иық-жоғары өткізу керек болды. Содан кейін, торға ашқан, ол ішіне жетіп, doves.He бірі оны тастап суырып ауаға. ол екінші суырып және бірінші кейін оны тастап. Олар шарлар сияқты өсті және суық қала түтінді сұр қаза тапты. бір сәтке Liberator дыбыссыз көзқараспен оларды тамашалады. Содан кейін ол торға түсіріп, өз жөнімен кетеді .

көпес да партия адам, ол оны төмендетілген бағамен оларды бар мүмкіндік болды көгершіндер қалаған. Ал бірден ол борпылдақ оларды бұрған еді. түсінбей аңырап қалды. «Енді, неге» мырза Purcell екенін білесің бе «, пробормотал? «Ол жанымда тілдеген сезіндім.