THE SNAKE AND THE BELL by L. BeckeW

THE SNAKE AND THE BELL by L. Becke

When I was a child of eight years of age, a curious incident occurred in the house in which our family lived. The place was Mosman's Bay, one of the many picturesque indentations of the beautiful harbour of Sydney. In those days the houses were few and far apart, and our own dwelling was surrounded on all sides by the usual Australian forest far back from the main road.

The building itself was in the form of a quadrangle enclosing a courtyard, on to which nearly all the rooms opened; each room having a bell over the door, the wires running all round the square, while the f ront-door bell; hung in the hall.

One cold and windy evening about eight o'clock, my mother, my sisters, and myself were sitting in the dining-room awaiting the arrival of my brothers from Sydney — they attended school there, and rowed or sailed the six miles to and fro every day, generalIy returning home by dusk. On this particular evening, however, they were late, on account of the wind blowing rather freshly from the north-east; but presently we heard the front-door bell ring gently.

"Here they are at last," said my mother; "but how silly of them to go to the front-door on such a windy night!"

Julia, the servant, candle in hand, went along the lengthy passage, and opened the door. No one was there! She came back to the dining-room when the bell again rang — this time vigorously. My eldest sister threw down the book she was reading, and with an impatient exclamation herself went to the door, opened it quickly, and said sharply as she pulled it inwards — "Come in at once, you stupid things!" There was no answer, and she stepped outside on the veranda. No one was visible, and again the big bell in the hall rang!

She shut the door angrily and returned to her seat, just as the bell gave a curious, faint tinkle.

"Don't take any notice of them," said my mother, "they will soon get tired of playing such silly tricks, and be eager for their supper."

Presently the bell gave out three clear strokes. We looked at each other and smiled. Five minutes passed, and then came eight or ten gentle strokes.

"Let us catch them," said my mother, rising, and holding her finger up to us to preserve silence, as she stepped softly along the hall, we following on tiptoe.

Softly turning the handle, she suddenly threw the door wide open, just as the bell gave another jangle. Not a soul was visible!

My mother — one of the most placid-tempered women who ever breathed, now became annoyed, and stepping out on the veranda, addressed herself to the darkness — "Come inside at once, boys, or I shall be very angry. I know perfectly well what you have done; you have tied a string to the bell-wires, and are pulling it. If you don't stop you shall have no supper."

No answer — except from the hall bell, which gave another tinkle.

"Bring a candle and the step-ladder, Julia," said our mother, "and we shall see what these foolish boys have done to the bell-wire."

Julia brought the ladder; my eldest sister mounted it, and began to examine the bell. She could see nothing unusual, no string or wire, and as she descended, the bell swayed and gave one faint stroke!

We all returned to the sitting-room, and had scarcely been there five minutes when we heard my three brothers coming in, in their usual way, by the back door. They tramped into the sitting-room, noisy, dirty, and hungry, and demanded supper in a loud voice. My mother looked at them angrily, and said they deserved none.

"Why, mum, what's the matter?" said Ted; "what have we been doing now, or what have we not done, that we don't deserve any supper, after pulling for two hours from Circular Quay."

"You know perf ectly well what I mean. It is most inconsiderate of you to play such silly tricks upon us.

Ted gazed at her in astonishment. "Silly tricks, rnother! What silly tricks?" (Julia crossed herself, and trembled visibly as the bell again rang.)

My mother, at once satisfied that Ted and my other brothers really knew nothing of the mysterious bell-ringing, quickly explained the cause of her anger.

"Let us go and see if we can find out," said Ted. "You two boys, and you, Julia, get all the lanterns, light them, and we'll start out together — two on one side of the house and two on the other."

We ran out, lit three lanterns, and my next eldest brother and myself, feeling horribly frightened, were told to go round the house, beginning from the left, and meet Ted at the hall door, he going round from the right.

With shaking limbs and gasping breath we made our portion of the circuit, sticking close to each other, and carefully avoiding looking at anything. We arrived on the veranda, and in front of the hall door, quite five minutes before Ted appeared.

"Well, did you see anything?" he asked, as he walked up the steps, lantern in hand.

"Nothing," we answered.

Ted looked at us contemptuously. "You miserable little curs! What are you so frightened of? You're no better than a pack of women and kids. It's the wind that has made the bell ring, or, if it's not the wind, it is something else which I don't know anything about; but I want my supper. Pull the bell, one of you."

Then Ted, raised his lantern so as to get a look upwards, and gave a yell.

"Oh, look there!"

We looked up, and saw the twisting coils of a huge carpet snake, which had wound its body round and round the bell-wire on top of the wall plate. Its head was downwards, and it did not seem at all alarmed at our presence, but went on wriggling and twisting.

Then the step-ladder was brought out, and Ted, seizing the reptile by the tail, uncoiled it with some difficulty from the wire, and threw it down upon the veranda.

It was over nine feet in length, and very fat, and had caused all the disturbance by trying to denude itself of its old skin by dragging its body between the bell-wire and the top of the wall.

Результаты (казахский) 1:

Л. Becke арқылы жылан мен BELL Мен жасы сегіз жыл бала болған кезде, қызық оқиға біздің отбасы тұрған үйде орын алған. орын Mosman ның Bay, Сидней әдемі айлағы көптеген көркем тастау бірі болды. Сол күндері үй аз болды және алыс, және біздің өз тұрғын үй алыс жолдың басты әдеттегі Австралиялық орман барлық жағынан қоршалған болатын. ғимараты өзі дерлік, ол үшін, аула қоса бір төртбұрыш түрінде болды барлық нөмірлер ашылды; Әрбір бөлме сымдар е ront-есік қоңыраудың ал, алаңда дөңгелек істеп жатқан барлық есік, үстінен қоңырау бар; залында іліп. бір суық және желді кешкі туралы сегіз сағат, менің анам, менің апа, мен өзім Сидней інім келуін күтіп асхана-бөлмеде отырған - олар сонда мектеп қатысты, және греб немесе жүзіп күн сайын және жерге барып алты миль, generalIy бату арқылы үйіне қайтып. Бұл, атап айтқанда, кешке, алайда, олар солтүстік-шығыстан гөрі жаңадан соққанын жел есебінен, кеш болды; . бірақ қазіргі уақытта біз жайлап Алдыңғы есікті қоңырау естідім : «Міне, олар соңғы уақытта болып табылады», менің анам деді; «Бірақ қалай ақымақ олардың осындай желді түнде алдыңғы есікке баруға!» Юлия, қолында қызметшісі шам, ұзын өту бойымен барып, есікті ашты. Ешкім де болды! Бұл жолы жігерлі - Жаңадан қоңырау таратылады, ол кезде кері асхана келді. Менің әпкем ол оқып кітапты тастап, және шыдамсыз леп бар өзі, есікке барып тез ашты, және ол ішке оны суырып-ақ күрт деді - «!, Бірден сен ақымақсың заттарды Келіңіз» Онда ешқандай жауап болды, және ол веранда тыс шықты. Ешкім де көрінетін болды, және қайтадан залында үлкен қоңырау соғылды! Ол ашумен есікті жауып және оның орнын оралды, қоңырау қызық, әлсіз tinkle берді сияқты. «Олардың кез келген хабарлама алуға болмайды», менің деді ана, «көп ұзамай олар осындай ақымақ айлалар ойнап жалыққан, және олардың кешкі асқа ұмтылады болады». Бүгінгі таңда қоңырау үш айқын инсультқа берді. Біз бір-біріне қарап, жымиды. Өтті, содан кейін сегіз немесе он нәзік инсультқа келді. Бес минут «Біз оларды қуып берсін», менің анам өсуі, және ол біз жанған мынадай, залында бойымен жұмсақ баспалдақты ретінде, тыныштық сақтауға бізге өз саусақтарыңызды жоғары ұстап, деді. Жұмсақ тұтқасын бұрап, ол кенеттен қоңырау басқа jangle берді, сол сияқты кең есік ашты. ! Емес, жаны көрінетін болды соңды тыныс ең тыныш-шыңдалған әйелдердің бірі, қазір тітіркендіргіш болды, мен веранда жүзеге жандандыру, қараңғылық өзін атына - - Анам «бірден ішінде Кел, жігіттер, немесе мен болуы тиіс қатты ашуланды Мен сіз не істегенімді жақсы білу;... сіз қоңырау сымдар үшін жолды байлап, және оны тартып отыр сіз ешқандай кешкі болуы тиіс тоқтатқан жоқ «Егер жауап жоқ - залында қоңырау түскен қоспағанда, онда басқа tinkle берді. «шам және қадам-сатыны, Юлия Bring,» біздің ана, былай деді: «Және біз осы ақылсыз ұл қоңырау-сым не істегенімді көруге тиіс.» Юлия баспалдақты әкелді; менің әпкем оны мініп, қоңырау зерттеуге бастады. Ол ерекше ештеңе жоқ, жолды немесе сым көре алмады, және ол әулетінен шыққан сияқты, қоңырау тербелген және бір әлсіз инсульт берді! , Біз барлық отырысы-бөлмеде оралды, және біз менің үш ағайынды алдағы естігенде әрең бар бес минут болды олардың әдеттегі жолмен, артқы есігін арқылы. Олар отырысы залында, шулы, лас, және аш ішіне сүйенген, және қатты дауыстап кешкі талап етті. Менің анам ашумен оларға қарап, олар бірде-бір лайықты деп мәлімдеді. «Неге, анам, мәселе не?» Тед деді; «Яғни, біз Circular Quay екі сағат бойы тартып кейін, кез келген кешкі лайық емес екенін, біз қазір істеп, немесе біз не істеген жоқпыз». Сен маған нені ectly жақсы Perf білеміз «. Ол сізге ең зейінсіз болып табылады бізге осындай ақымақ айлаларды ойнауға. Тед таңданыс оған қарап. «Silly фокустар, rnother! Ақымақ қандай фокустар? «(Юлия өзіне өтіп, қоңырау ретінде көрінетін дірілдеп қайтадан соғылды.) Менің анам, бірден қанағаттандырылды Тед және менің басқа бауырлары шын мәнінде, жұмбақ қоңырау-қоңыраудың ештеңе білмеген тез оның ашу-ыза себебін түсіндірді, деп. . Сіз екі ұл «Тед былай деді:» барып, біз білуге ​​болады, егер қараңыз болсын «, және сіз, Юлия, барлық шамдар алуға, оларды жарық, және біз бірге жүзеге бастайсыз - екі үйдің бір жағында және басқа екі «. Біз жүзеге жүгіріп үш шамдар жанып, және менің келесі үлкен ағасы мен өзім, түршігерлік қорқып сезініп, ол дөңгелек бара, сол жақтан бастап, үйге дөңгелек барып айтты, ал зал есік Ted кездеседі болды құқығынан. аяқ дірілдеп және тыныс, ауыр дем біз жақын бір-біріне жабысып қалуын, тізбектің біздің бөлігін құрады, және мұқият ештеңе қарап болдырмай. Біз веранда келді, және залы, есігінің алдына, өте бес минут Тед бұрын пайда болды. «Ал, сіз ештеңе көре алмады?» ол қадамдар, қолында фонарь дейін жүріп ол, сұрады. «Еш нәрсе,» біз жауап берді. Тед немқұрайлылық бізге қарап. «Сіз жазатайым кішкентай орын бар! Сіз сондықтан қорқып? Сіз әйелдер мен балалар бумасында емес қарағанда жақсы боласыз қандай. Ол қоңырау жасады жел, немесе, ол жел емес болса, бұл менің тағы бір нәрсе болып табылады туралы ештеңе білмеймін;.. бірақ менің кешкі келеді, сізге бір қоңырау тартыңыз « Сонда Тед, жоғары қарай қарап алу етіп, оның фонарь көтерді, және алақайлап берді. «О, сонда қарап!» Біз қарап дейін, және оның дене раунды жара және қабырға табақтың үстіне тура қоңырау сым дөңгелек еді үлкен кілем жылан иректелген катушкалар, көрдім. Оның басы төмен болды, ал ол біздің қатысуымен алаңдаушылық мүлдем көрінген емес, бірақ помахивая қалдықтарын және бұрау аттанды. Содан кейін қадам-баспалдақ алып шығып, Тед, құйрығы арқылы бауырымен жорғалаушылар тәркілеп, кейбір қиыншылықпен uncoiled болды сым және веранда кейін оны тастап. Оның ұзындығы тоғыз фут астам болды, және өте семіз, және қоңырау-сым және жоғарғы арасындағы оның денесін сүйреп апару арқылы оның ескі тері өзін қиюға тырысып барлық бұзылуы туындаған еді қабырға.