A SERVICE OF LOVE by O. HenryJoe La

A SERVICE OF LOVE by O. Henry
Joe Larrabee dreamed of becoming a great artist. Even when he was six, people in the little western town where he lived used to say, "Joe has great talent, he will become a famous artist." At twenty, he left his home town and went to New York. He had his dreams – but very little money.
Delia had her dreams too. She played the piano so well in the little southern village where she lived that her family said, "She must finish her musical training in New York." With great difficulty they collected enough money to send her north "to finish".
Joe and Delia got acquainted at a friend's house where some art and music students had gathered to discuss art, music and the newest plays. They fell in love with each other, and in a short time they married.
Mr. and Mrs. Larrabee began their married life in a little room. But they vrere happy, for they had their Art, and they had each other. Joe was painting in, he class of the great Magister. Mr. Magister got a lot of money for his pictures – and he took a lot of money for his lessons. Delia was taking piano lessons from the great Rosenstock, and he was taking a lot of money from Delia.
The two young dreamers were very, very happy while their money lasted. But it didn't last very long. Soon, they didn't have enough to pay for their lessons and eat three times a day. When one loves one's Art, no service seems too hard. So Delia decided she must stop taking lessons and give lessons herself. She began to look for pupils. One evening, she came home very excited, with shining eyes.
"Joe, dear," she announced happily, "I've got a pupil. General Pinkney – I mean – his daughter, Clementina. He's very rich, and they have a wonderful house. She's so beautiful – she dresses in white; and she's so nice and pleasant! I'm going to give her three lessons a week; and just think, Joe! Five dollars a lesson. Now, dear, don't look so worried, and let's have supper. I've bought some very nice fish."
But Joe refused to listen to her. "That's all right for you, Dellie, but all wrong for me," he protested. "Do you suppose I'm going to let you work while I continue to study Art? No! Never! I can get a job as a mechanic or clean windows. I'll get some kind of work."
Delia threw her arms around him. "Joe, dear, you mustn't think of leaving Mr. Magister and your Art. I am not giving up music. The lessons won't interfere with my music. While I teach, I learn, and I can go back to Rosenstock when I get a few more pupils."
"All right," said Joe. "But giving lessons isn't Art."
"When one loves one's Art, no service seems too hard," said Delia.
During the next week, Mr. and Mrs. Larrabee had breakfast very early. Joe was painting some pictures in Central Park, and he needed the morning light especially, he said. Time flies when you love Art, and it was usually seven o'clock in the evening when Joe returned home. At the end of the week, Delia, very proud but a little tired, put fifteen dollars on the table. "Sometimes," she said, "Clementina is a very dif f icult pupil. And she always wears white. I'm tired of seeing the same colour."
And then Joe, with the manner of Monte Cristo, pulled eighteen dollars out of his pocket and put it on the table too. "I sold one of my pictures to a man from Washington," he said. "And now, he wants a picture of the East River to take with him to Washington."
"I'm so glad you haven't given up your Art, dear," Delia said. "You are sure to win! Thirty-three dollars! We have never had so much money to spend."
The next Saturday evening, Joe came home first. He put his money on the table and then washed what seemed to look like a lot of paint from his hands. Half an hour later, Delia arrived. There was a big bandage on her right hand. "Dellie, dear, what has happened? What is the matter with your hand?" Joe asked.
Delia laughed, but not very happily. "Clementina," she explained, "asked me to have lunch with her and the General af ter our lesson. She's not very strong, you know, and when she was giving me some tea, her hand shook and she spilled a lot of very hot water over my hand. But General Pinkney bandaged my hand himself. They were both so sorry. Oh, Joe, did you sell another picture?" She had seen the money on the table.
"Yes," said Joe. "To the man from Washington. What time this afternoon did you burn your hand, Dellie?"
"Five o'clock, I think," said Delia. "The iron – the water was very hot. And Clementina cried, and General Pinkney..."
Joe put his arms round Delia. "Where are you working, Dellie? Tell me," he asked in a serious voice.
Delia was about to say something, but-suddenly tears appeared in her eyes and she began to cry. "I couldn't get any pupils," she said. "And I didn't want you to stop taking lessons, so I got a job ironing shirts in the big laundry on Twenty-Fourth Street. This afternoon, I burned my hand with a hot iron. Don't be angry with me, Joe. I did it for your Art. And now, you have painted those pictures for the rrian from Washington..."
"He isn't from Washington," said Joe slowly.
"It makes no difference where he is from," said Delia. "How clever you are, Joe! How did you guess that I wasn't giving music lessons?"
“I guessed”, Joe said, "because about five o'clock this afternoon, I sent some oil up to the ironing-room. They said a girl had burned her hand. You see, dear, I work as a mechanic in that same laundry on Twenty-Fourth Street."
“And the man from Washington…?”
“Yes, dear”, Joe said. “The man from Washington and General Pinkney are both creations of the same art, but you cannot call it painting or music”. And they both began to laugh.
“You know, dear”, Joe said. “When one loves one’s Art, no service seems…”
But Delia stopped him with her hand on his mouth. “No”, she said, “just – “when one loves”.”

Результаты (казахский) 1:

О. Генри арқылы махаббат ҚЫЗМЕТ
Джо Larrabee үлкен суретші болуды армандаған. Ол алты жүрген кезде, ол айтатын өмір сүрген аз батыс қаласында адам, «Джо үлкен талант бар, ол белгілі суретші болады.» Жиырма, ол өзінің туған жеріне кетіп, Нью-Йоркке барды. Ол арман болды - бірақ өте аз ақша.
Delia тым оның арман болды. Ол оның отбасы деді, деп өмір сүрген аз оңтүстік ауылында де жақсы фортепианода ойнап «Ол Нью-Йорктегі оның музыкалық оқыту аяқтауы керек.» Үлкен қиындықпен олар «аяқтау үшін» оның солтүстікке жіберуге жеткілікті ақша жиналған.
Кейбір көркем және музыкалық оқу орындарының студенттері өнер, музыка және жаңа пьесалар талқылау үшін жиналды, онда Джо және Delia Досыңыздың үйінде танысты. Олар бір-бірімен ғашық, және қысқа уақыт ішінде олар үйленді.
Мырза және ханым Larrabee кішкентай бөлмеде өмір олардың некеде бастады. Бірақ олар өз өнерін болды, олар бақытты vrere, және олар бір-біріне болған. Джо, үлкен магистрі ол сыныпта кескіндеме болды. Мырза Magister оның суреттер үшін көп ақша алды - және ол өз сабақтарға арналған көп ақша алды. Delia үлкен Rosenstock бастап фортепиано сабақтар отырып, ол ұсынылған астында атымен ДЕЛЛА ақша көп отырып қабылданды.
Олардың ақша созылды, ал екі жас сновидцы өте риза болды. Бірақ бұл өте ұзаққа созылмады. Көп ұзамай, олар сабақтарға арналған төлеуге жеткілікті және үш рет күніне жейді жоқ. Бір өнер сүйетін кезде, ешқандай қызмет тым қатты ұқсайды. Сондықтан Delia ол сабақтар қабылдау тоқтатуға мен сабақтар өзін беруге тиіс деп шешті. Ол оқушыларына іздей бастады. Бір күні кешке, ол көз жарқын отырып, үйге өте қуаныштымыз келді.
«Джо, қымбатты», деді ол маған оқушысы алдым «, бақытты жариялады Бас Пинкни -. Мен білдіреді -. Оның қызы, Clementina Ол өте бай, және олар бар тамаша үйі ол соншалықты әдемі екен, - деді ол ақ көйлек;.! және ол мен оған үш сабақ аптасына беруге бара жатырмын, сондықтан жақсы және жағымды ғой; және тек ойымша, Джо бес доллар сабақ Енді, құрметті, жоқ көрінеді!. сондықтан алаңдаушылық, және кешкі асының болайық. мен. кейбір өте жақсы балық сатып алдым «
Бірақ Джо оған құлақ аспай қойды. «Бұл маған барлық Сіз үшін дұрыс, Dellie, бірақ барлық дұрыс емес», деді ол наразылық. «Егер сіз Мен өнертану жалғастыру, ал сіз жұмыс істеу үшін бара жатырмын? Жоқ, деп ойлайсың! Ешқашан! Мен механик немесе таза терезелер ретінде жұмысқа алуға болады. Мен жұмыс қандай аласыз.»
Delia обвила ұстамаңыз оған. «Джо, құрметті, сіз мырза Magister және сіздің Art кету деп ойлаймын тиіс емес. Мен музыка бермеймін. Сабақтар менің музыка кедергі болады. Мен үйрету кезде, Мен үйренуге, мен қайтып Rosenstock баруға болады Мен бірнеше оқушыларды алған кезде. «
» Барлық құқығы «, Джо деді. «Бірақ сабақ бере өнер емес.»
«Бір шығармашылығы жақсы көреді кезде, ешқандай қызмет тым қиын, меніңше,» Delia. Деді
Келесі апта бойы, Мистер және Миссис Larrabee өте ерте таңғы болды. Джо Орталық саябақта кейбір суреттерді бояу болды, және ол, әсіресе таңертең жарық қажет, деді ол. Өнерді сүйемін кезде Уақыт ұшады, ал Джо үйіне қайта оралғанда, ол, әдетте, кешке сағат жеті болды. Аптаның соңында, Delia, өте мақтан, бірақ аз шаршаған, үстелге он бес доллар қойды. «Кейде,» деді ол, «Мен бір түсті көруге шаршадым. Clementina өте DIF F icult оқушысы. Ал ол әрқашан ақ киеді.»
Ал содан кейін Джо, Монте Кристо тәртіппен отырып, жүзеге он сегіз доллар суырып оның қалта және тым үстелге қойыңыз. «Мен Вашингтон қаласынан адам менің суреттер бір сатылды», деді ол. «Ал енді, ол Вашингтонға онымен алуға Шығыс өзенінің суретін қалайды.»
«Мен, сен Өз өнерін берілген жоқ, сондықтан қуаныштымын», Delia Құрметті деді. «Сіз, біз жұмсауға сонша ақша ешқашан болған емес! Отыз үш доллар ұтып алуға сенімдіміз».
Келесі сенбі күні кешке, Джо бірінші үйге келді. Ол үстелге оның ақша қойып, содан кейін оның қолынан бояу көп ұқсайды көрінген жуып. Жарты сағат өткен соң, Delia келді. Оның оң жағында үлкен таңғыш болды. «Dellie, қымбатты, не болғанын? Қолыңызбен мәселе не?» Джо сұрады.
Delia өте бақытты күліп, бірақ. «Clementina,» деп түсіндірді ол, «Ол сен білесің, өте күшті емес. Біздің сабақтың тер оған және Бас AF, түскі болуы мені сұрады, және ол маған біраз шай беріп кезде, оның қолын қатеріне және ол өте көп төгілген менің қолымнан астам ыстық су. Бірақ Бас Пинкни өзі менің қолымды таңып. Олардың екеуі де өте өкінішті болды. О, Джо, сіз басқа суретті сатуға болды? « Ол үстелге ақша көрген.
«Иә», Джо деді. «Осы күні түстен кейін, сіз Dellie қолыңызды өртеп жоқ. Қандай уақыт? Вашингтон адамға»
«бес сағат, менің ойымша,» Delia деді. «Темір -. Су өте ыстық болды, және Clementina айқайлап, және Бас Пинкни ...»
Джо ұсынылған астында атымен ДЕЛЛА дөңгелек қолын қойды. «Сіз қайда, Dellie жұмыс істейді? Айтыңызшы,» ол ауыр дауыспен сұрады.
Delia нәрсе айтуға шамамен болды, бірақ-кенеттен оның алдында пайда болды және ол жылай бастады шерге. «Мен кез келген оқушыларды ала алмады», деді ол. «Ал Мен сізге сабақ ала отырып, тоқтату келмеді, сондықтан мен жиырма төртінші көшесінде үлкен кірдің көйлектерді үтіктеу жұмысқа алды. Бұл күні түстен кейін мен ыстық үтікпен қолымды өртеп жіберді. Менімен емес дие, Джо. Мен сіздің өнер оны жасады. Ал енді, сіз ... «Вашингтон бастап rrian үшін сол суреттерді боялған еді
:» ол Вашингтон қаласынан емес, «Джо баяу деді.
» ол болып табылады ешқандай айырмашылық жоқ «, Delia деді. «Сіз маған музыка сабақ бере емес деп ойлаймын қалай! Джо қалай ақылды?»
«Мен сұраса», Джо былай деді: «Осы күні түстен кейін мен үтіктеу-бөлмеге кейбір мұнай дейін жіберіледі шамамен бес сағат, өйткені . Олар: «. Міне, көріп отырсыздар, қымбатты, Мен жиырма төртінші көшесіндегі сол Кір слесарь болып жұмыс істейді. бір қыз қолын өртеп айтты
» ... Ал Вашингтон адам? «
» «Иә, қымбатты, Джо деді. «Вашингтон мен Бас Пинкни адам сол өнер екі туындысы болып табылады, бірақ сіз оны кескіндеме немесе музыка қоңырау мүмкін емес». Және олар екеуі күле бастады.
«Білесіз бе, қымбатты», Джо деді. «Бір өнер сүйетін кезде, ешқандай қызмет ... меніңше,»
Бірақ Delia Аузынан оның қолымен оны тоқтатты. Кезде бір жақсы көреді - «Жоқ», ол «тек», деп атап өтті «.»