I believe that on the first night I

I believe that on the first night I went to Gatsby’s house I was one of the few guests who had actually been invited. People were not invited – they just went there. Sometimes they came and went without meeting Gatsby at all.
When I arrived, the garden was already full of music and laughter. I tried to look for Gatsby, but nobody knew where he was. Finally I found a familiar face – Jordan Baker, a friend of Daisy’s. She was talking to a group of guests who I didn’t know.
‘Have you been to Gatsby’s parties before?’ Jordan asked the girl beside her. ‘The last one was the one I met you at,’
answered the girl, in a confident voice. ‘When I was here last, I tore my dress on a chair,’ said another girl, ‘and he took my
name and address – and I got a package from Croirier’s with a new evening dress in it. It cost two hundred and sixty-five dollars!’
‘There’s something funny about a guy that’ll do a thing like that,’ said the other girl. ‘He doesn’t want any trouble with ANYbody.’
‘Who doesn’t?’ I asked.
‘Gatsby. Somebody told me ...’ Everyone leaned forward to listen.
‘Somebody told me they thought he killed a man once.’
‘Well I heard he was a German spy during the war.’
One of the men nodded.
‘I heard that from a man who grew up with him in Germany,’ he said.
We all turned and looked around for Gatsby. But he wasn’t there.
After supper Jordan and I went to look for Gatsby inside the house. In the library a fat, middle-aged man, with enormous glasses, was sitting at a huge table, staring at the shelves of books. He was a little drunk.
‘What do you think?’ he asked us, excited.
‘About what?’
He waved his hand at the book-shelves.
‘About that. They’re real.’
‘The books?’ He nodded.
‘I thought they were just for show. But they have pages and everything.’

Результаты (белорусский) 1:

Я лічу , што ў першую ноч я пайшоў да дома Гэтсбі я быў адным з нешматлікіх гасцей , якія на самай справе былі запрошаныя. Людзі не былі запрошаныя - яны проста пайшлі туды. Часам яны прыходзілі і сыходзілі , не сустракаючы Гэтсбі наогул.
Калі я прыехаў, сад быў поўны ўжо музыкі і смеху. Я паспрабаваў паглядзець на Гэтсбі, але ніхто не ведаў , дзе ён. Нарэшце -то я знайшоў знаёмы твар - Іарданія Бэйкер, адзін Дэйзі. Яна размаўляла з групай гасцей , якія я не ведаў.
"Вы былі бакам Гэтсбі раней? Джордан спытала дзяўчына побач з ёй. 'Апошні з іх быў той , які я сустрэў вас, "
адказала дзяўчына, у упэўненым голасам. "Калі я быў тут у апошні раз , я парваў сукенка на крэсле, сказаў яшчэ адна дзяўчынка" , і ён прыняў маё
імя і адрас - і я атрымаў пакет з Croirier з новым вячэрнім сукенка ў ім. Ён каштаваў дзвесце шэсцьдзесят пяць даляраў! '
' Там што - то смешнае пра хлопца , які будзе рабіць нічога падобнага, "сказаў іншая дзяўчына. "Ён не хоча ніякіх праблем ні з кім. '
' Хто не робіць?" Спытаў я.
"Гэтсбі. Хто - то сказаў мне ... "Кожны нахіліўся наперад , каб слухаць.
" Хто - то сказаў мне , што яны думалі , што ён забіў чалавека , калі - то ".
" Ну , я чуў , што ён быў нямецкім шпіёнам падчас вайны ».
Адзін з мужчын кіўнуў.
" Я чуў , што ад чалавека, які вырас з ім у Германіі, сказаў ён.
Мы ўсе павярнуліся і паглядзелі вакол Гэтсбі. Але ён не быў там.
Пасля вячэры Джордан , і я пайшоў шукаць Гэтсбі ўнутры дома. У бібліятэцы тоўсты, мужчына сярэдніх гадоў, з вялізнымі акулярамі, сядзеў за велізарным сталом, гледзячы на паліцы кніг. Ён быў трохі п'яны.
"Што ты думаеш? ён спытаў нас, узбуджаны.
"Пра што?»
Ён махнуў рукой у бок кніжных паліц.
"Пра тое , што. Яны рэальныя.
"Кнігі? Ён кіўнуў.
"Я думаў , што яны былі толькі для шоу. Але ў іх ёсць старонкі і ўсё ".